نقدی از پس قرون مقالة

شیخ فریداگدین عطار در مشوی مان دگار منطق الطیر» وادی عشق را بر معرفت مقدم دانسته است. براساس شواهد و قراین موجوده او در این موضع گیری» سخت متاثر از افکار وآندیشه های سمنون محب و اقلیتی از متصوفه بوده است. در نگاهی واقع ییانه نجریه عشق بدون مقدمه معرفتی» امری مقّدور و ممکن نمی نماید ا زاین رو در فرضیة منتهی به تایید نظر عطار می توان چنین تصو رکر دکه مراد او و اقلیشی ا زگروه متصوفه از معرشت» نوع حاصی از معرفت معرفت شهودی است که دریافت آن همانند عشق بسته به موهیت خداوندی است نه کسب پنده, در صورت پذیرش این فرضیه مشکل یکه پیش می آ ید این است که اگر عشق و معرفت هر دو موهیتی است ‌ وکسب بنده در احرا زآنها مدخلیتی ندارد» علت موهیت معرفت بعد از عشق چیست؟