نگاه: یاد فخری گلستان/ 1391 - 1304 مقدمة ومراجعة

[نگاه] یاد فخری گلستان/ 1391-1304 محمدمهدی انوشفر در دنیا هستند کسانی که برای رسیدن به جایی کوره‌راهی باریک می‌سازند تا وقتی‌ من و تو از آنجا رد می‌شویم به فکر ساختن اتوبانی باشیم. این‌که آن اتوبان کی ساخته خواهد شد نمی‌دانم، اما خوب می‌دانم به جای آن کوره‌راه حالا جاده‌ای ساخته شده که من و تو از آن عبور می‌کنیم. یکی از کسانی که آن کوره‌راه را هموار کرد، خانمی بود که لبخند از روی صورتش محو نمی‌شد. صحبت از سالیان دور و سخن از فخری گلستان است (1391– 130). می‌گفت، سفال‌گری را باید عمومی کرد تا امکان کار با گل برای همه فراهم باشد. می‌گفت، سرگرم‌شدن و لذت‌بردن از لمس هرچیزی که از گل و از فکر انسان ساخته شده باشد، قابل تأمل و احترام است. دنیایی برای خود داشت که با هیچ‌گنجی عوضش نمی‌کرد. هرگاه از دست جوان‌ها به او شکایت می‌بردم، می‌گفت "انوشفر، خودت می‌گویی جوان". فرقی نمی‌کرد آن جوان از بستگانش بود یا غریبه؛ کمکش می‌کرد. راستش دلم نمی‌خواهد وقتی هنرمندان از دنیا رفتند، برای‌شان مرثیه بخوانم. چرا وقتی زنده‌اند برای‌شان ننویسیم چه‌قدر دوست‌شان داریم و از این راه احترام‌شان کنیم؟ هرچند می‌دانم این مرده‌پرستی جزئی از سنت ما شده و عزیزان‌مان وقتی رفتند، تازه به یاد می‌آوریم که بودند و از خود می‌پرسیم چرا نتوانستیم عشق و ارادت‌مان را به آنها نثار کنیم. می‌گویید چه فرقی می‌کند زمانی که حضور داشتند؟ فرقش در این است که وقتی قدرشان را بدانیم، به وقت رفتن با لبخند دنیا را وداع می‌کنند. همین برای آنها کافی است. "یادمان باشد آنها را تنها نگذاریم".