شاعر ایرانی، شاعر میهنی و جهانی محادثة ومقابلة

با این که ما یک کشور سه هزار ساله از هخامنشیان، اشکانیان، ساسانیان و تا زمان حال هستیم، یک گذشته‌ی مشترک تاریخی داریم که وجه اشتراک آن تاریخ و زبان فارسی است و وجه اشتراک دیگری ندارد و هیچ وقت در این سه هزار سال ناسیون نبودیم و به همین دلیل شاعر ناسیونالیسم و مهین‌پرست به آن معنای خاص هم نداریم. اگر ما چند ویژگی مهم را برای این چند هزار سال برشماریم، یک ویژگی این است که تمام بزرگان میهن ما از شاعران گرفته تا فلاسفه، حکما و علما، تقریبا بدون استثنا - در مواردی برخی قوی‌تر و برخی ضعیف‌تر - به شدت «میهنی» و به شدت «جهانی» بودند. اما در این میان جایگاه و منزلت جناب فردوسی به‌گونه‌ا‌ی‌ است که می‌توان او را به صورت صدر در صد پرچم‌دار شعر ملی ایران معرفی کرد. مورد دیگر این است که فردوسی گشته تا آن «حلقه‌ی اتصالی» را پیدا کند که بتواند گذشته‌ی تاریخی را با حال و آینده تاریخی پیوند دهد و تمامیت میهنی و ایرانیت را نگه دارد.