در پناهگاه شاهنامه ادب و هنر

در پناهگاهِ شاهنامه جلیل دوستخواه از پا درآمدیم و شاهنامه به دستیم همچنان در بزمِ گرمِ اهلِ شاهنامه، نشستیم همچنان از اوستادِ سرفرازِ توس سخن در میانه بود وز شاهنامه، گنجِ شایگان که به گیتییگانه بود گفتند و باز گفته ایم و نیز بگویند بعدها پایان نگیرد این سخن به مردم این عصر و نسلِ ما ایرانی ام از آن شاهنامه ببالم که سر به سر پویایی است و هوشمندی و خِرد و دانش و هنر ڤ دردا که در نخست گام، درآمد ز پا جلیل شد تخته بندِ بستر و جسمش بماند علیل! پتیاره اژدها بکرده بود سر راه او کمین، تا درکشد به کام و فرو بلعدش زمین نگذارد او بماند همگام رهروان در راهِ پُر ز شوکت آزاده مردمان اما من آن نیم که بلرزم ز بادِ سرد در گوشه ای بیفتم و پیچم به خود ز درد این گفته ام ز رودکی است به لوح ضمیر، حکّ ـ وندر درستی اش مرا نبوَد هیچ گونه شکّ ـ «ای آن که غمگنی و سزاواری وندر نهان، سرشک همی باری رفت آن که رفت و آمد آن کامد بر رفته و گذشته چه غم داری؟! مُستی مکن که ننگرد او مُستی! زاری مکن که نشنود او زاری! شو تا قیامت آید زاری کن؛ کی رفته را به زاری، بازآری؟! اندر بلای سخت، پدید آید، فضل و بزرگ مردی و سالاری!» ڤ «شرمنده می کنم به [صبر و] تحمّل زمانه را نگذارمش که لحنِ عَجز دهد این ترانه را!» ڤ هفتاد و هشت ساله ام جلیل که بنوشتم این سخن بریادِ شاهنامه، دفترِ فرهنگی ی کهن.