بازی را دست کم نگیریم! مقاله

"(تامپسون و رودلف، ۱۳۸۸) بازی با نقش درمانی خود فرصتی برای کودک فراهم می‌آورد که بتواند نگرانی‌ها و نارضایتی‌هایی را که از محیط دارد، برطرف و عواطفش را بیان کند. این روش بر پایة یک فرض کلی استوار است که در آن بازی در جایگاهی قرار می‌گیرد که کودک ابتدا تفاوت بین «آنچه من هستم» و «آنچه من نیستم» را تشخیص می‌دهد و شروع به بهبود ارتباط خود با جهان ماورای خودش می‌کند(لطفی‌کاشانی، وزیری، ۱۳۸۸). بازی کردن دانش‌آموزان شامل حرکات آرام و موزون و در برخی مواقع، سرعتی و درشت در جهت بهبود تصویر فضایی، مهارتی خودکنترلی، تصویر بدنی و آرام‌بخشی، بهبود مهارت‌های درکی – حرکتی، تعادل، زمان‌بندی‌ها و کنترل رفتارهای تکانشی است که برای این کودکان مفید واقع می‌شود (ام‌آکسلاین، ۱۳۶۹). نتایج یافته‌های این تحقیق نشان داد که داشتن سابقة ورزشی، پرداختن به بازی و برخوردار بودن از اسباب‌بازی در کودکی بر تعادل، چابکی، هماهنگی چشم دست و مهارت‌های ادراکی-حرکتی کودکان تأثیرگذار است (احمد و همکاران، ۲۰۰۲)."