چکیده:
درد کمر فعالیت فیزیکی و اجتماعی بیمار را محدود کرده و زندگی را با درد و رنج همراه می سازد هدف از این تحقیق بررسی اهمیت ویژگی های استقامت عضلانی و آنتروپومتریکی بعنوان عوامل هشدار دهنده در بروز بیماری کمر درد مزمن و نیز بررسی ضرورت ورزش درمانی پس از بهبود درد بود بدین منظور 16 زن مبتلا به کمردرد مزمن و 30 زن سالم با دامنه سنی 20 تا 40 ساله بهطور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند شدت درد ناتوانی استقامت عضلات فلکسور تنه و اکستنسور های تنه و اندام های تحتانی و ترکیب و تیپ بدنی کلیه آزمودنی ها اندازه گیری شد این اندازه گیری ها پس از سه ماه ورزش درمانی ویژه تکرار گردید نتایج نشان داد درد کمر و میزان ناتوانی بیماران به ترتیب حدود 58 و 53 در صد بهبود یافتند قبل از درمان استقامت عضلانی بیماران به طور متوسط حدود 62 در صد نسبت به افراد سالم کمتر بود ویژگی های آنتروپومتریکی هر دو یکسان بود استقامت فلکسورها پس از درمان تغییری نکرد اما در اکستنسورها حدود 51 در صد در تنه و 44 در صد در اندام تحتانی افزایش به وجود آمد 01/0=P نتیجه نهایی اینکه استقامت عضلانی بیماران کمر درد دچار ضعف بود ورزش درمانی منجر به بهبود درد کاهش ناتوانی و افزایش استقامت اکستنسورهای تنه و اندام تحتانی گردید بین ابعاد گردید بین ابعاد بدنی و کمر درد ارتباطی وجود نداشت ضعف استقامت فکلسورها پس از درمان عاملی برای پیش بینی بروز مجدد کمر درد تلقی می شود
خلاصه ماشینی:
"هدف از این تحقیق،بررسی اهمیت ویژگیهای استقامت عضلانی و آنتروپومتریکی به عنوان عوامل هشداردهنده در بروز بیماری کمردرد مزمن و نیز بررسی ضرورت ورزش درمانی پس از بهبود درد بود.
هدف اصلی این پژوهشی عبارت بود از بررسی اهمیت هریک از متغیرهای استقامت عضلانی و آنتروپومتریکی به عنوان ریسک فاکتورهای بیماری کمردرد مزمن که از طریق مقایسهء ویژگیهای بیماران در قبل و پس از ورزش درمانی با افراد سالم انجام شد.
تحلیل آماری اختلاف معنیداری را بین استقامت این دسته از عضلات گروه شاهد و تجربی(قبل از درمان)نشان داد(001/0-P) بر این اساس در مرحلهء قبل از درمان استقامت عضلانی بیماران 37 درصد افراد سالم بود که پس (به تصویر صفحه مراجعه شود) نمودار 3-اختلاف معنیدار بین گروه شاهد و تجربی پس از درمان با گروه تجربی قبل از درمان در تست اسکات از درمان به 65 درصد افراد سالم رسید که نشان میدهد استقامت بیماران در اثر ورزش درمانی به دو برابر قبل از درمان رسیده است که این مقدار افزایش کاملا معنیدار بود (001/0-P).
اما مقایسهء گروه تجربی در قبل و بعد از درمان نشان داد حدود 4 درصد در چربی ایشان کاهش به وجود آمده که این کاهش در ضخامت چربی زیر جلدی نقاط مختلف بدن نیز نمایان است که میزان اختلافها در هر مورد در جدول نشان داده شده است.
نتایج این تحقیق نشان داد که اولا در بیماران مبتلا به کمردرد مزمن،استقامت عضلات فلکسور تنه و ران نیز آسیب میبیند،ثانیا پس از درمان با وجود رفع درد هنوز استقامت فلکسورها به حد طبیعی نمیرسد."