چکیده:
آزادی مفهومی پرمناقشه است که در مکاتب مختلف برداشت های متفاوتی از آن شده و محدودیت هایی نیز برای آن بیان شده است که غالبا در اکثر نظام های سیاسی اجرا می شود. دانستن این محدودیت ها هم مرزهای آزادی را بیان می کند و هم حدود دخالت مراجع ذی صلاح در ایجاد این محدودیت ها را مشخص می نماید. این نوشتار در پی شناخت محدودیت های آزادی بر اساس قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران است. قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران آزادی های مشروع را به رسمیت شناخته است و البته محدودیت های «لزوم رعایت و حفظ احکام»، «مبانی و موازین اسلامی»، «مصالح و حقوق عمومی»، «استقلال، آزادی، وحدت ملی و تمامیت ارضی کشور» و «اساس نظام» را برای آزادی ها بیان کرده است. باید گفت که اولا این موارد علی رغم اینکه ظاهرا دارای قرابت معنایی هستند، ولی هر کدام معانی خاصی را ایفا می کنند و ثانیا اگرچه این محدودیت ها، ذیل برخی آزادی ها بیان شده اند، اما قابل تسری به همه موارد آزادی ستند.
Liberty is a challenging concept That Different interpretations in
different schools and it has some limitations expressed. That often run
in most of the political system. Knowing these limits represent the
boundaries of liberty and And the decisive intervention of competent
authorities in establishing these limits. This research tries to identify
the limitations of liberty based on the Constitution of the Islamic Republic
of Iran. Constitution of the Islamic Republic of Iran has legitimate
liberties recognized and Of course Limitations Such “ Necessity
of observing and Keep the commandments of Islam”، “ Islamic norms
and principles”،” Interest and Right’s public”، “Independence, liberty,
national unity and territorial integrity” and “Based political system”
for liberty of expression. Despite these seem to be the first of a semantic
relationship, But each carry special meanings and Secondly,
although this limitation, the following are some of the liberties of expression,
but can be applied to all items.
خلاصه ماشینی:
"در فرضیه دوم می توان با استناد به اصل نهم ٢ قانون اساسی که به صورت کلی آزادی های مشروع را مورد اشاره قرار می دهد، این چنین بیان کرد که صرفا محدودیت های مندرج در این اصل قابل تعمیم به سایر موارد آزادی هاست ، چرا که در این اصل به صورت عمومی بیان شده که «هیچ فرد یا گروه یا مقامی حق ندارد به نام استفاده از آزادی ، به استقلال سیاسی ، فرهنگی ، اقتصادی ، نظامی و تمامیت ارضی ایران کمترین خدشه ای وارد کند» و از آنجا که آزادی ٣ و وحدت کشور، استقلال و تمامیت ارضی در این اصل تفکیک ناپذیر تلقی شده اند، بنابراین همه موارد مذکور، محدودیت هایی هستند که در مورد انواع آزادی لازم الاتباع است و می بایست رعایت شوند، ولی سایر محدودیت ها قابل تعمیم نخواهد بود، چون صرفا ذیل نوع خاصی از آزادی بیان شده اند."
(
, 
, 
)
