چکیده:
هدف: هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی امیددرمانی بر شادکامی مردان ناتوان جسمی-حرکتی بود.
روش: این پژوهش به روش نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون-پسآزمون با گروه کنترل اجرا شد. جامعهی آماری پژوهش را کلیهی مردان ناتوان جسمی-حرکتی تحت پوشش ادارهی بهزیستی شهر کامیاران در سال 95-1394 تشکیل میدادندکه از میان آنها با استفاده از روش نمونهگیری در دسترس، 30 نفر انتخاب شده و به طور تصادفی در گروه آزمایش (15 نفر) و گروه کنترل (15 نفر) جایگزین گشتند. شرکتکنندگان گروه آزمایش، امیددرمانی را طی 8 جلسه دریافت نمودند. برای جمعآوری دادهها از پرسشنامهی شادکامی آکسفورد استفاده شد. دادهها با روش آماری کواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافتهها: یافتهها نشان داد که فرضیهی پژوهش مبنی بر اثربخشی امیددرمانی بر شادکامی مردان ناتوان جسمی-حرکتی مورد تایید قرار گرفته است و شرکتکنندگان گروه آزمایش نسبت به شرکتکنندگان گروه کنترل، در پسآزمون به طور معناداری، شادکامی بیشتری داشتند. نتیجهگیری: بنابراین، میتوان نتیجه گرفت که امیددرمانی در افزایش شادکامی مردان ناتوان جسمی-حرکتی تاثیر معناداری دارد.
خلاصه ماشینی:
جامعهی آماری پژوهش را کلیهی مردان ناتوان جسمی _ حرکتی تحت پوشش ادارهی بهزیستی شهر کامیاران در سال 95-1394 تشکیل میدادندکه از میان آنها با استفاده از روش نمونهگیری در دسترس، 30 نفر انتخاب شده و به طور تصادفی در گروه آزمایش (15 نفر) و گروه کنترل (15 نفر) جایگزین شدند.
یافتهها: نتایج نشان داد که فرضیهی پژوهش مبنی بر اثربخشی امیددرمانی بر شادکامی مردان ناتوان جسمی-حرکتی مورد تایید قرار گرفته است و شرکتکنندگان گروه آزمایش نسبت به شرکتکنندگان گروه کنترل، در پسآزمون به طور معناداری، شادکامی بیشتری داشتند (05/0>p).
L میباشد و همچنین نقدی و مقدم شاد (1393) نیز به نتایج مشابهی در بررسی مقایسهی شادکامی افراد ناتوان با افراد عادی دست یافتند و نشان دادند که افراد ناتوان جسمی-حرکتی بیشتر از افراد عادی به مداخلات روانشناختی برای افزایش میزان شادکامی در زندگی نیازمند هستند.
روشهای درمانی مختلفی برای افزایش مؤلفههای رواشناختی افراد ناتوان جسمی-حرکتی به کار گرفته شده است از جمله معنادرمانی گروهی (حسنزاده، زهراکار و زارع، 1391)، گروه درمانی (خضری مقدم، قربانی، بهرامی و رستمی، 1391) وگروه درمانی شناختی مبتنی بر حضور ذهن (آقاباقری، محمدخانی، عمرانی و فرهمند، 1391).
قاسمی، عابدی و باغیان (1388) در پژوهشی تحت عنوان "اثربخشی امیددرمانی گروهی طبق نظریه اسنایدر بر شادکامی سالمندان" نشان دادند که امید درمانی منجر به افزایش شادکامی در سالمندان شده است.
بنابراین، فرضیهی پژوهش مبنی بر اثربخشی امیددرمانی بر شادکامی مردان ناتوان جسمی- حرکتی و تفاوت بین گروه آزمایش و کنترل از لحاظ میزان شادکامی در پسآزمون مورد تأیید قرار میگیرد.
با توجه به یافتههای پژوهش حاضر پیشنهاد میشود که از امیددرمانی برای افزایش شادکامی مردان ناتوان جسمی-حرکتی استفاده شود.