چکیده:
کنترل جمعیت و تحدید نسل، سیاستی است با روشهای گوناگون که از سوی اندیشمندان کشورهای غربی اتخاذ و در سطح بینالمللی به اجرا درآمده است؛ در حالیکه این سیاستها، مخالف آموزههای دینی ما و هدف آن، کاهش جمعیت جوامع مسلمان است واجرای آن در کشورهای در حال توسعه و جوامع اسلامی، منجر به آسیبهایی در خانوادهها شده است. از این رو سوال اساسی در پژوهش حاضر آن است که سیاست کنترل جمعیت چه آسیبهایی را برای خانوادهها در پی دارد و دیدگاه فقها در خصوص روشهای کنترل موالید چیست؟ در این مقاله با بررسی تاریخچه بهکارگیری سیاستهای کنترل جمعیت در ایران، مطالعه اهداف این سیاستها وهمچنین بررسی نظرات فقها، به این نتیجه میرسیم که اجرای این سیاستها، آسیبهای فراوانی را به دنبال دارد؛ همچون آسیبهای اخلاقی و تربیتی برای فرزندان، مجاز شدن سقط جنین و عقیم سازی، ابتلای زنان و مردان به بیماریهای مختلف و.... لذا باید از اجرای این سیاستها جلوگیری به عمل آید و ضمن تشویق خانوادهها به تکثیر نسل، روشهایی برای مدیریت آن بهکار گرفته شود.
خلاصه ماشینی:
آسیبشناسی سیاست کنترل موالید و قانون تنظیم خانواده فائزه عظیمزاده اردبیلی زهرا جلالی چکیده کنترل جمعیت و تحدید نسل، سیاستی است با روشهای گوناگون که از سوی اندیشمندان کشورهای غربی اتخاذ و در سطح بینالمللی به اجرا درآمده است؛ در حالیکه این سیاستها، مخالف آموزههای دینی ما و هدف آن، کاهش جمعیت جوامع مسلمان است واجرای آن در کشورهای در حال توسعه و جوامع اسلامی، منجر به آسیبهایی در خانوادهها شده است.
واژگان کلیدی سیاست کنترل جمعیت، کنترل موالید، خانواده، نرخ باروری، تنظیم خانواده مقدمه تمایل به تحدید نسل و کنترل جمعیت از گذشتههای دور در جوامع مبتلا به قحطی و نزاعهای درونی و برونی وجود داشته است؛ اما طرح این موضوع به عنوان یک سیاست کارآمد، نخست در کشورهای اروپایی مطرح و پس از جنگ جهانی دوم به صورت جدی اجرا شده است و هدف آن، کاهش جمعیت جوامع مسلمان است.
از سوی دیگر اگر دولتی بخواهد در خدمت مردم باشد و همه توان و ظرفیت منابع ملی، سرمایه و زیر ساختهای سخت افزاری و نرم افزاری را برای توسعه اقتصادی جامعه به کار گیرد، وجود نیروهای جوان، فعال و کارآمد عاملی برای شتاب روند توسعه اقتصادی میباشد؛ اما با اجرای طرح کنترل جمعیت، اکثر جمعیت ایران را افراد سالخورده تشکیل میدهند و به موازات پیر شدن جمعیت و کاهش نرخ رشد جمعیت، تولید نیز در کشور کاهش مییابد، در نتیجه بحران اقتصادی کشور را فرا خواهد گرفت؛ لذا توسعه یافتگی بدون برنامهریزی و وجود منابع انسانی کمی و کیفی جوان، فعال و ماهر، مؤثر و نتیجهبخش نیست.