داستان خودمان؛ "وقتی من را می آفرید..." ادب و هنر

زیر لب چیزی گفت و به سرعت از من دور شد، کنار میز کوچکش در اتاق ایستاد و در کاغذی که روی میز بود چیزهایی نوشت بعد بازگشت و کنارم ایستاد، من به پنجره نگاه کردم... او یک استکان چای برای خودش و یکی هم برای من می‌ریزد و پشت میزش می‌نشیند کمی به پنجره نگاه می‌کند و باز به سمت من برمی‌گردد. فنجانم را روی زمین می‌گذارم و در خودم کز می‌کنم چشم‌هایم میرود و باز برمی‌گردم، کمی بعد سرم می‌افتد روی شانه‌ام از جایم می‌پرم و صورتم را به کف دستم تکیه می‌دهم. از همان جا یک چادر سیاه به سرم کشیده بودم تا هیچ کس نگاهم نکند و نگوید اثیری... سرش را برمی‌گرداند و نگاهم می‌کند دستم را روی سینه‌ام می‌گذارم نفس عمیقی می‌کشم و بعد طاق باز می‌خوابم. مرد زیر چشمی نگاهی به من می‌کند که در ابتدا ناخوشایند است اما کم کم به نگاهش عادت می‌کنم و اگر هر چند وقت یکبار تکرار نشود دلم می‌گیرد!