داستان ایرانی؛ ناخدا عیود ادب و هنر

گیسو افشانده درآینه، می‌خواند: اگر خواهی بسوزانی جهان را رخی بنما بیفشان گیسوان را آوازهای مادرم، دریا را از یاد پدرم می‌برد؛ مادرم یک سیرن بود. ولی می‌دانستم گاه دلتنگ دریا است؛ روزهایی که سپیده نزده به پوسته می‌رفت تا نظاره‌گر ماهیگیرانی باشد که در هوای خاکستری صبح، سوار بر عامله ، با لیغ ‌ها و سبدهای‌خیس‌ماهی از صید حشینه و زبیدی باز می‌گشتند، یا شب‌هایی‌که در شعاع نورفانوس نفتی ازالف لیله ولیله چاپ سنگی فرسوده‌اش حکایات سندباد بحری می‌خواند؛ سندبادآواره. دریا انگار زارش گرفته باشد، سینه می‌کوبد به سینه‌ی‌خاک؛ کف به دهان آورده، می‌خزد از صخره‌های گسار گرفته بالا. ناخدا عیود که روزی راکب بحربود، حالا خود شده مرکب زار. این چه کاری بود با من کردی حنیفه؟ فتیله‌ی چراغ میان دستش دود می‌کند:«حالا هی خودخوری کن. راه ستارگان روشن است ولی ماه خیال بیرون آمدن ندارد. نگاهم به دریا است و به مه که نرم از سینه‌ی آب بالا می‌آید و می‌آید تا عامله را دور بزند. کوهه موجی از دور خیز برمی دارد؛ غلت غلتان می‌آید و ناگهان بر عامله آوار می‌شود و چون پس می نشیند، سیاه لندوکی را نشسته بر عرشه می بینم. دندان‌های سفید بی قواره اش توی تاریکی برق می زنند: «عاقبت اومدی ناخدا!» می‌گوید و از وسط دو شقه می‌شود. باد میان شاخ و برگ درخت می‌دود و خش و خش می‌کند. دست‌هایم را حرکت می‌دهم تا بالا بیایم، ولی آوار آب روی سرم سنگینی می‌کند. صدای باد در سرم می‌پیچد، می‌آید تا از بین شاخ و برگ درخت لور بگذرد.