چکیده:
سابقه و هدف: اولین قدم در برنامهریزی آموزشی شناسایی و اولویتبندی نیازهای آموزشی است که نقطه آغاز آن نیازسنجی آموزشی میباشد. لذا مطالعه حاضر با هدف نیازسنجی و تعیین اولویت های آموزشی سلامت جوانان تحت پوشش معاونت بهداشت دانشگاه علوم پزشکی ایران انجام گردید.
مواد و روشها: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی و از نوع مقطعی بود که در بین 2842 نفر از جوانان 18 تا 29 ساله تحت پوشش معاونت بهداشت دانشگاه علوم پزشکی ایران در سال 1393 انجام گردید. از روش نمونه گیری دو مرحلهای به صورت ابتدا نمونه گیری خوشهای از مراکز تحت پوشش و سپس نمونه گیری تصادفی از جوانان آن مرکز استفاده شده است. ابزار نمونه گیری، پرسشنامه طراحی شده توسط کارشناسان وزارت بهداشت بوده و شاخصهای آمار توصیفی مورد استفاده قرار گرفت.
یافتهها: بر اساس امتیازهای حاصل از پرسشنامه، مهمترین نیاز آموزشی سلامت در تمامی مراکز تحت پوشش آموزش مهارتهای زندگی است (3.34±4.47). مهمترین خدمات بهداشتی اولیه مورد نیاز، معاینات دورهای (0.57±1.38) و بیشترین خدمات مشاورهای مورد نیاز، مهارتهای قبل از ازدواج (1.89±2.82) است. در اکثر موارد آموزش و اطلاع رسانی ارجح، از طریق خانواده ذکر شده است.
نتیجهگیری: حل مشکلات جوانان در جامعه، وظیفه هر نظام بهداشتی و درمانی است. برای این کار باید در ابتدا مشکلات شناسایی شده و سپس با توجه به منابع موجود و تعیین اولویتها، برای هر اولویت، برنامه های آموزشی لازم مشخص شود. آنچه در این فرآیند اهمیت دارد، توافق تمامی ذینفعان در مورد لیست اولویتها و برنامهها مدون میباشد.
Background and Objectives: The first step in educational planning is identifying and
prioritizing the educational needs. The initial point is needs assessment. Therefore, the
aim of this study was needs assessment and determining priorities in health education of
youth covered by the Health Departments of Iran University of Medical Sciences.
Materials and Methods: The research method was descriptive and 2842 youth aged 18
to 29 years were enrolled from areas under coverage of Iran Medical University. Two-stage
sampling was used: First cluster sampling from health centers and then random sampling
of young people. The sampling tool was a questionnaire prepared by the Ministry of Health
and descriptive statistics were used.
Results: The most important need for health education in all centers is teaching life skills
(4.47 ± 3.34). The period of examination needs to be established or reevaluated in primary
health care services (1.38 ± 0.57). The most required health consult is consulting on skills
before marriage (2.82 ± 1.89). In most cases, the preferred educational training is listed
through family.
Conclusions: Solving the problems of young people in society is the duty of every health
care system. To do this, it is needed to identify problems according to available resources
and priorities. For each priority, educational programs should be specified. In this process,