مثنوی - مجله یغما ادب و هنر

"هم ز مستقبل فراست‌هات هست‌ که کند شیرینی عیش تو گست‌ پارهء از آن قضا و بودنی‌ پارهء ممکن که داند2بود و نی‌ بودنی مرگ تو و ماندن بجای‌ تیم و پالیز و ده و باغ و سرای‌ زیستن با غیر تو جهر ار جفا اسب و شمشیر و زن آن سه بی‌وفا3 مرگ،یعنی آن قضای بی‌مرد4 که ندانستن سکندر ردم و سد خواه«داد»ش نام کن خواهی«ستم» دارد او طغرای قد جف القلم‌5 (1)شهری باسپانیا."