چکیده:
بی‌تردید مهدی اخوان ثالث یکی از مهم‌ترین شاعران نسل پسا نیمایی است که اشعارش به تعبیر اکثر پژوهش‌گران ادبیات معاصر ایران، ترکیبی است شاعرانه و هنرمندانه از سنت شعر کلاسیک فارسی و شعر نو نیمایی. اخوان ثالث نماینده‌ی نسلی از شاعران است که هم به اجتماع و تحولات آن متعهد است و هم به لحاظ ادبی، شعرش از غنایی خاص برخوردار است. در واقع او شاعری است که هم به فرم ادبی اهمیت می‌دهد و هم به محتوای شعرش توجه بسیاری می‌کند. از این‌رو، با فهم چنین خصیصه‌هایی در شعر او، بسیاری تلاش کرده‌اند تا با خوانش‌های جدید، ابعاد ادبیات اخوان ثالث را کشف و بررسی کنند.
شعر اخوان ثالث، توانایی منحصربه فردی برای خوانش‌های مدرن نقد ادبی را دارد. شعر اخوان، سرشار از باستانگرایی، آشنایی‌زدایی، کارکردهای متفاوت معنایی و ویژگی های خاص زبانیست. در این مقاله تلاش کرده‌ایم با استفاده از شیوه‌ی خوانش متون ادبی، شعر او را از منظر مضامین شعری مورد تجزیه و تحلیل ادبی قرار دهیم.
خواننده این تحقیق در می یابد از لحاظ اندیشه ، شعر اخوان از تنوع مضامین و درون مایه های معنای چندانی برخوردار نمی باشد و عمده ترین دلمشغولی ذهن او را مسایل اجتماعی، یاس و نومیدی، ایران دوستی و عشق شکل می دهد که با شگردهای زبانی به طرق مختلف بیان شده.
خلاصه ماشینی:
خواننده این تحقیق در می یابد از لحاظ اندیشه ، شعر اخوان از تنوع مضامین و درون مایه های معنای چندانی برخوردار نمی باشد و عمده ترین دلمشغولی ذهن او را مسایل اجتماعی، یأس و نومیدی، ایران دوستی و عشق شکل می دهد که با شگردهای زبانی به طرق مختلف بیان شده.
( تو را ای کهن بوم و بر دوست درام»، ص 230) عشق و علاقه به ایران و هر آن چه ایرانی است تا آخر عمر، همراه اخوان بود؛ قصیده قوی و شیوایی «تو را ای کهن بوم و بر دوست دارم» که در آخرین مجموعه شعر وی، با همین نام، چاپ شده در حقیقت، «بیانیه شعری» مهدی اخوان ثالث، در اواخر عمر وی و نشانه این پایبندی می باشد: ز پوچ جهان هیچ اگر دوست دارمتو را ای کهن پیر جاوید برناتو را ای گرانمایه، دیرینه ایرانتو را ای کهن زاد بوم تو را، ای کهن بوم و بر دوست دارمتو را دوست دارم، اگر دوست دارمتو را ای گرامی گهر دوست دارمبزرگ آفرین نامور دوست دارم...
خواننده این تحقیق در می یابد از لحاظ اندیشه و آنچه ما ذهن می نامیم، شعر اخوان از تنوع مضامین و درون مایه های معنای چندانی برخوردار نمی باشد و عمده ترین دلمشغولی ذهن او را مسایل اجتماعی، یأس و نومیدی، ایران دوستی و عشق شکل می دهد که با شگردهای زبانی به طرق مختلف بیان شده است و از نظر زبانی بیش از هر چیز به نمادگرایی و باستانگرایی با بیانی روایت گونه علاقمند است.
(
, 
, 
)
