سیاست تا دیانت مقاله

اما به همّت وزارت ارشاد دولت «بیم و امید»، و بویژه سازمان سینمایی آن، معضل فوق، حل و فصل شده و فیلم‌سازانی که دچار مشکل مذکور شده‌اند می‌توانند با هدایت تکوینی مدیریت سازمان سینمایی، از میانبرهایی کاملاً فرهنگی بهره‌برداری نموده و با دور زدن قوانین دست و پاگیر، موفق به نمایش عمومی فیلم خود شده و به جای غصه خوردن، شادی کند (انصافاً این که آدم بتواند در تنها نظام دینی دنیا، اثری حاوی اهانت به دیانت بسازد و با مساعدت دولت آن‌را نمایش بدهد نه تنها شادی، که حتی جای حرکات موزون هم دارد!). هم دل کارگردان فیلم را نمی‌شکند، هم وجدان دولت اعتدال درد نمی‌گیرد، هم مومنان بی‌خبر از سینما خیالشان از بابت نمایش فیلمی با صحنه‌های ضد دین راحت می‌شود و هم تماشاچیان فیلم با دیدن صحنه‌های مذکور به ماهیت دیانت و تدین پی برده و از هر چه مومن و مذهبی است بیزار می‌شوند!.