چکیده:
در مورد حوادث و بلایای طبیعی چون سیل، توفان و زلزله، هنوز، حتی در عصر فناوریهای یاریگر و پیشگیریکننده و پیشبینیکننده و ... تصور برخی این است که این سوانح و حوادث اموری خارج از اراده و اختیار انسانها هستند. از چنین منظری دو گونه نگرش متفاوت به سوانح طبیعی قابل تمیز و تشخیص است: نخست نگرشی که چنین وقایعی را تقدیر طبیعت تلقی میکند که از دایره درک و فهم و اثرگذاری انسان و جامعه بیرون است. چنین نگرشی، انفعال، بیعملی، تسلیم به طبیعت را تقویت میکند. در گونه نگرشی دوم، این سوانح کاملا و صرفا طبیعی و فیزیکی تلقی میشوند. بنابراین، تاکید میشود برای شناخت چنین پدیدههایی باید به سراغ زمینشناسان، اقلیمشناسان، هواشناسان و فیزیکدانان رفت. برای ارزیابی و بازسازی خسارتها و پیامدهای این وقایع نیز قاعدتا باید دست به دامان مهندسان، معماران و شهرسازان و بهطور کلی دانشآموختگان علوم تجربی شد و از دانشآموختگان رشتههای علوم انسانی، اجتماعی و جامعهشناسی کاری در این زمینه ساخته نیست!