چکیده:
حکم آشامیدنیها در اسلام همانند حکم نخستین در خوراکیها، حلال بودن است. آیات مختلفی از قرآن کریم، به آشامیدنیهای حلال و پاک، اشاره دارد. در تعدادی از آیات، نوشیدن برخی آشامیدنیها، تحریم و به طور واضح و صریح، نهی شدهاست؛ یکی از آن موارد، نوشیدن شراب به مقدار کم یا زیاد و مستقیم یا غیر مستقیم است که برابر نص صریح آیات، روایات و نیز به حکم عقل و اجماع، به طور کلی حرام شدهاست. اکنون پرسش آن است که آیا حکم حرمت آشامیدن شراب، در کتب الهی پیشین نیز وجود دارد؟ مقاله پیش رو، کتاب مقدس؛ عهد قدیم و جدید را واکاوی نموده و با روش توصیفی– تحلیلی، مورد بررسی تطبیقی قرار داده است. نتیجه پژوهش آن است که هرچند کلمات، برای هر دو محصول انگور؛ یعنی شراب تخمیر شده و تخمیر نشده، متفاوت به کار رفته، اما کتاب مقدس از شراب تخمیر شده، نهی کرده، ولی در مرور زمان تفاسیر مختلفی از آن به عمل آمده و در مقام عمل نیز با فراز و نشیبهایی همراه شده است.
The ruling on drinking in Islam, like the first ruling on food, is lawful. In a number of verses, drinking certain beverages is forbidden and is explicitly forbidden, one of them is drinking wine, both in small and large quantities; direct or indirect, which is generally forbidden according to the explicit text of verses and hadiths, as well as the rule of reason and consensus. The question now is whether there is a ruling in other heavenly books that drinking wine is forbidden. Present article, has analyzed The Holy book, Old and New Testaments and compared it with a descriptive-analytical method. The result of this research is that although the words are used differently for both grape products, that's mean fermented and unfermented wine, the Bible forbids fermented wine, but over time different interpretations of it have been implemented. It has come and gone
with ups and downs in practice.
خلاصه ماشینی:
از آن جا که «خمر» آثار زیان بار انسانی و اجتماعی به همراه دارد و باعث زوال عقل آدمی میشود، پرداختن به آن در نزد ادیان الهی از اهمیت ویژهای برخوردار بوده و هم چنین به دلیل آنکه خداوند متعال، تشریع احکام الهی را بر عهده دارد و تنها او به مصالح و مفاسد آدمی تا ابد آگاه است؛ لذا به این مهم پرداخته و با بیان حلال و حرام به سودمند و مضر بودن خوراکیها و آشامیدنیها اشاره دارد.
اعراب با شراب خو گرفته و نوشیدن آن جزیی از زندگی روزمره آنها شده بود، به حدی که کنار گذاشتن آن برایشان غیر ممکن بود؛ لذا خداوند در مورد مسأله شراب از ابتدا به تعیین حکم و حدود شرعی آن نپرداخته، بلکه آن را به عنوان یک آسیب اجتماعی جدی واکاوی نموده و برای تحریم آن در جامعه به تدریج گام برداشته؛ به گونهای که ابتدا ذهنها را آمادهسازی نموده و در نهایت از اهرم ایمان استفاده کرده است؛ لذا بحث تحریم شراب، یک سیر تدریجی داشت تا مردم به فقدان آن در زندگیشان عادت کرده و با تمسک به تقوای الهی زندگی سالمی را برای خود برگزیده و از پلیدیها و ناپاکیها به دور باشند؛ چرا که اگر حکیم دانا چنین نمیکرد، هدف از بین میرفت و مردم مخالفت نموده و در برابر آن جبهه میگرفتند.
به همین جهت خداوند در چهار مرحله حرمت خمر را برای مردم تبیین فرمود: مرحله اول: در آیه: «وَ مِن ثَمَراتّ النَّخیل وَ الاعنابِ تَتَّخِذونَ مِنهُ سَکَرًا وَ رِزقاً حَسَنًا اِنَّ فی ذلکَ لَأیَةً لِقَومِ یَعقِلونَ؛ و از میوههای درختان خرما و انگور مایعاتی مستیآور (ناپاک) و نیز روزیی نیکو و پاک برمیگیرید، حقا که در این نشانهای است برای گروهی که عقل خود را به کار میبرند» (نحل/ ۶۷)، خداوند تنها به نام مسکرات اشاره فرموده و آن را در مقابل رزق حسن قرار داده، بدون آن که به حکم آن اشارهای نماید.