چکیده:
در جهان امروز، رسانه های اجتماعی و مجازی [تقریباً] یکی از ارکان اصلی ساحت سیاست و سیاستورزی محسوب می شوند؛ چرا که هم ساختار سیاسی و هم سوژه های انسانی از این ابزارها در جهت تأمین اهداف و منافع خویش استفاده می‌کنند. معالوصف در خصوص تأثیرات مثبت و یا منفی رسانه های اجتماعی و مجازی در فرآیند دموکراتیزاسیون بحث و تردید وجود دارد؛ این رسانه ها، در عین اینکه به لحاظ ذاتی و محتوایی، کارکرد متعارضِ «خدمت و خیانت» دارند؛ به لحاظ عرضی و جانبی کارکردشان به «ماهیت نظم سیاسی»، بستگی دارد. تأکید پژوهش حاضر این است که تأثیر عوارض جانبی بر کارکرد ضعیف (شکننده) و گاهاً منفی رسانه های اجتماعی و مجازی در فرایند دموکراتیزاسیون، بیشتر از عوارض ذاتی است؛ چرا که ماهیت غیردموکراتیک نظم سیاسی امکان شکلگیری فضای عمومی و برقراری ارتباط میان فضای مجازی و واقعی را نمی‌دهد. مطالعه موردی دوره حاکمیت حزب عدالت و توسعه ترکیه (2002-2019) تأیید کننده این مدعا است.
In today's world, social and virtual media are [almost] one of the main pillars of politics and policy- making. Both political structure and human subjects use these tools to achieve their goals and interests. Nevertheless, there are controversy about the positive or negative effects of social and virtual media in the process of democratization; This the medias, while inherently contributing to the contradictory function of "service and betrayal", depend on the accidental and lateral function of "the nature of political order".The emphasis of the present study is that the impact of adverse effects on the weak (fragile) and sometimes negative effects of social and virtual media in the process of democratization is more than inherent complications, Because the undemocratic nature of the political order does not allow the formation of a public space and the connection between virtual space and real. The case study of the ruling party of the AKP (2002-2019) confirms this claim.
(
, 
, 
)
