تغییر مالکیت رسانه‏ ای چندقطبی به تک ‏قطبی در ترکیه (دوره حزب عدالت و توسعه) مقاله

در یک قرن اخیر تقریباً اکثر مؤسسات و بنگاه‏ های رسانه‏ای و ارتباطی، متأثر از نظام سرمایه‏داری، به ابزاری سیاسی و حکومتی مبدل شده‏اند. در اصل، قرار گرفتن رسانه‏ها در مرکز نظام‏های سیاسیِ دارایِ تعلقاتِ سیاسی و اقتصادی و تداوم این وضعیت در همه‏ی ساختارهای سیاسی حاکم، نشانگر وجود روابط بده‏ بستانی میان رسانه‏ها و ساختارهای سیاسی و حفظ توازن میان کانون‏های اصلی قدرت در جامعه است؛ طوری که ساختار مالکیتی رسانه‏ها، همواره در موازات ساختارهای سیاسی تغییر پیدا می‏کند؛ موضوعی که کمتر مورد توجه پژوهشگران قرار گرفته است(مسأله.) پرسش اصلی در این پژوهش، به تبیین و توضیح نوع رابطه میان بنگاه‏های رسانه‏ای و ساختار سیاسی و تغییر و تحول نظام مالکیتی رسانه‏ها به موازات ساختارهای سیاسی در ترکیه باز می‏گردد(پرسش). نیل به این هدف، به کمک روش «ماتریالیسم تاریخی» و رویکرد «اقتصاد سیاسی» و با استفاه از منابع کتابخانه‏ای و دیجیتالی دنبال می‏شود(روش).به نظر می‏رسد در دوره حکومت حزب عدالت و توسعه، رابطه‏ی میان بنگاه‏های رسانه‏ای و ساختار حکومتی از نوع «تصرف و سلطه» بوده و دولت حاکم نظام مالکیتیِ اکثر رسانه‏های غیرهمسو را تصرف و تغییر داده است؛ طوری که ساختار مالکیتی رسانه‏، از چندقطبی به تک‏قطبی شیفت کرده است. (یافته)