چکیده:
مربیان با آگاهی از چالشهای بسیاری که در فضای آموزشی پیش رو دارند، میتوانند با هوشمندی، مدیریت این فضا را بر پایه مشارکت به میزان زیادی پایهریزی کنند. طرح انضباط در فضای آموزشی به مربیان ارائه میشود تا مهارتهای مدیریتی را همراه با دیدگاههای کودکان توسعه دهند و مدیریت و انضباط را به آموزش و یادگیری در آن پیوند زنند.
خلاصه ماشینی:
معمولاً مربیان بنا بر آنچه تصمیم گرفتهاند، با کودک برخورد میکنند؛ بدون اینکه توجه کنند آیا این برخورد برای کودکان معنادار است یا نه.
هر چه او در خانه همکاری بیشتری داشته باشد، با مربی نیز بیشتر همکاری خواهد داشت؛ به شرط اینکه محیط آموزشی در شکلی وسیعتر در ادامه فضای خانه باشد اما اگر در آنجا با ارزشهای متفاوت و معیارهای انضباطی مغایر با آنهایی که در خانه تجربه کرده است مواجه شود، مشکلاتی در سازگاری پیدا خواهد کرد.
بررسی الگوهای رفتاری در خانه باید مقدم بر همه تلاشها برای طرح انضباطی به منظور تغییر رفتار کودک باشد.
یک مربی مجرب به منظور تهیه طرح انضباطی باید در شروع هر آموزش به کمک کودکان، مقرراتی را آماده کند که کودکان همیشه آنها را رعایت کنند.
هر گاه مربی کودکان را ترغیب میکند که دستهایشان را قبل از خوردن خوراکی بشویند، تکالیفشان را در زمان تعیین شده انجام دهند و برای استفاده از وسایل کودک دیگر اجازه بگیرند یا وقتی به آنها کمک میکند بفهمند که نظافت کلاس مسئولیت مشترک اعضای گروه است و غیره، درواقع، به آنها انضباط را آموزش میدهد.
4. نظام ترغیب در حالی که اعمال محدودیتها این امکان را به مربی میدهد که با استفاده از فنون مختلف، بدرفتاری کودکان را متوقف کند، نظام ترغیب فرایندی است که به کودک انگیزه میدهد که بر رفتارهای قابل قبولش بیفزاید یا رفتارهای جدیدی را فراگیرد؛ مانند انجام دادن فعالیتهای آموزشی یا مراقبت کردن از وسایل شخصی.
کودک باید از کمیت و کیفیت انتظاراتی که مربی در طرح انضباطی معین شده مورد داوری قرار میدهد، مطلع باشد.