چکیده:
مسئله اصلی هرنظام مدیریتی درمقابله بابحران، شناسایی و اولویتبندی تهدیدات بحرانی بهمنظور تدوین بهترین راهبرد برای مقابله با فوریترین تهدید است. بااین وصف درمقاله پیشرو با طرح این پرسش که اصلیترین تهدیدات ایران درشرایط پاندمی کووید19 کدام است و راهحلهای مربوط به اصلیترین تهدید چیست، عملکرد دولت درمدیریت بحران پاندمی کووید19 بارویکرد توصیفی-تحلیلی ارزیابی میشود.. تمرکز تحقیق بر جامعه ایران درشرایط کرونایی و اقدامات دولت از اسفندماه98 تا شهریور1399 است و دادهها ازطریق مصاحبه با خبرگان و کارشناسان گردآوری شد. برای تعیین اولویت تهدیدات از تکنیک AHP استفاده شد. برطبق نتایج، تهدیدات حوزه امنیت، باضریب 0/324 وبعد از آن بهترتیب حوزه اقتصادی باضریب 0/252 درحوزه بهداشت و سلامت باضریب 0.205 درحوزه مدیریت-سیاسی باضریب 0/179 و درنهایت تهدیدات درحوزه اجتماع باضریب 0/071 قراردارند. پاسخ دولت نیز اتخاذ راهبرد اجتناب درحوزه امنیت، راهبرد انتقال درحوزه اقتصاد، راهبرد تعدیل درحوزه سلامت، راهبرد انتقال درحوزه مدیریت و راهبرد پذیرش- تعدیل درحوزه اجتماع، ارزیابی شد.
The main objective of crisis management is to identify and prioritize crisis threats to formulate the best strategy for confronting the most immediate threat. With this explanation, by addressing the main threats to the country in the context of the Covid-19 pandemic and the pertinent solutions, the author of the present paper examines the Iranian government's performance in managing the Covid-19 pandemic. The research method is descriptive-analytical and data collected through interviews with academic elites and experts. AHP used to determine the priority of threats. According to the results, security threats identified as the most important threats, followed by economic threats, health threats, threats in management-politics area and threats in the community context. The government's response has been formulated in the form of adopting a strategy of avoidance in the field of security, transfer strategy in economy, mitigation strategy in health, transfer strategy in management and acceptance-mitigation strategy in community.
خلاصه ماشینی:
ارزیابی راهبردهای نظام مدیریت سیاسی بحران در ایران در مواجهه با تهدیدات همه گیری کوویدـ١٩ * حمید سجادی نوع مقاله : پژوهشی چکیده مسئله اصلی هر نظام مدیریتی ای در شرایط بحرانی ، شناسـایی و اولویـت بنـدی تهدیدهای بحرانی برای تدوین بهترین راهبرد به منظـور مقابلـه بـا فـوریتـرین تهدید است .
در پی اتخاذ سیاسـت هـای قرنطینـه ای و اقـدامات انجـام شـده بـرای کنتـرل شـیوع ، عوارض و آسیب های جدی ای متوجه حوزه های اقتصادی و اجتمـاعی شـد و درنتیجـه ، مدیریت بهبود این گسترۀ آسیب نیز پاسـخ جـامع تـری را طلـب مـیکـرد؛ پاسـخی کـه افزون بر تقویت نظام درمانی و کنترل شیوع ، به بازیابی تعادل در جامعه و تحرک اقتصـاد در شرایط همه گیری نیز توجه داشته باشد.
از نگاه او، سیاسـت موفـق ، سیاسـتی اسـت کـه بتوانـد موضوع ها را از فضای امنیتی خارج و به فضای سیاسی و اجتماعی وارد کند (بوزان ، ١٣٧٨: ١٤)؛ بنابراین ، نظریه پردازان حوزه امنیت ، اولویت خود را بر سیاست زدایـی و امنیت زدایی از مسائل قرار داده و بر حل مسائل در ساحت اجتماع تأکیـد مـیکننـد؛ ازاین رو، کاستن از غلظت امنیتی مسائل یا به عبارت روشن تر، امنیت زدایی از مسـائل و قرار دادن موارد حادی همچون بحران همه گیـری کوویـد ١٩ در حـوزۀ مـدیریت اجتماعی و سیاسی، به ویژه در جوامعی که با تراکم مسائل در حـوزه هـای گونـاگون روبه رو هستند، برای حفظ امنیت و ثبات ، اهمیت فراوانی دارد.