چکیده:
از زمان تشکیل اولین و آخرین حکومت مسلمان در جنوب شبهقاره هند (دکن)، - بهمنیان (748-۹۳۴ق) و آصفجاهیان (1137-۱۳۶۸ق) - این منطقه بیش از ششصد سال کانون فرهنگ ایرانی و شیعی گشت. خاندان آصفیه، آخرین حکومت شیعی بودند که حدود ۲۳۴ سال (۱۱۳۳-۱۳۶۸ق) در دکن حکمرانی کردند و فرهنگ ایرانی - شیعی را در جنوب شبهقارة هند رواج دادند. میرقمرالدین آصفجاه سرسلسلة خاندان نواب و میرعثمان علیخان آصفجاه هفتم معروف به «نظام هفتم»، آخرین آنها بود. بیشتر آصفجاهیان، به فرهنگ ایرانی - شیعی علاقهمند بودند و به فارسی شعر میسرودند و دیوان فارسی از آنها بهجای مانده است. آنان همچنین در حفظ و اجرای مناسک شیعی، بسیار کوشا بودند. بررسی نقش آصفجاهیان در حفظ و گسترش فرهنگ ایرانی - شیعی، پرسشی اساسی است که این مقاله در پی پاسخ دادن به آن است. شیوه و روش تحقیق در این مقاله برای دستیابی به پاسخی منطقی و علمی، گزینش منابع مکتوب، نقد، واکاوی و تحلیل آنهاست. هدف از این پژوهش، بررسی چگونگی نفوذ فرهنگ ایرانی - شیعی در دربار این دولت و گسترش آن در سرزمینهای تحت قلمرو آنان است. یافتهها نشان میدهد که توجه، علاقه و حمایت آصفجاهیان، عامل مهمی در حفظ و گسترش فرهنگ ایرانی - شیعی در جنوب هند بوده است.
Since the formation of the first and the last Muslim government in the south of Indian Peninsula (Deccan) – i.e. Bahmanids (748-934 AH) and Asefjahids (1137-1368 AH) – that region was the center of Iranian and Shi’a culture. The Asefiya dynasty was the last Shi’a government who ruled in Deccan for about 234 years (1133-1368) and diffused the Iranian-Shi’a culture in the south Indian Peninsula. Mir Qamaruddin Asefjah, the head of Nawwab dynasty, and Mir Uthman Alikhan the seventh Asefjah, known as “seventh Nezam”, were the last ones. Most Asefjahids were interested in Iranian-Shi’a culture and would compose Farsi poems, leaving collections of those poems. Besides, they made much effort to preserve and exert Shi’a rites. An investigation of Asefjahids’ role in preserving and diffusing Iranian-Shi’a culture is the basic task pursued in this article. The research method in this article for achieving a logical and scientific answer is selecting written sources, and then reviewing, exploring and analyzing them. This study aims at investigating how the Iranian-Shi’a culture infiltrated that government’s court and how it spread in the land under their dominance. The findings show that Asefjahids’ attention, interest and support were important factors in preserving and diffusing Iranian-Shi’a culture in the south of Indian Peninsula.
خلاصه ماشینی:
ir تاريخ وصول: 29/06/1399 / تاريخ تصويب نهايي: 06/09/1399 چکيده از زمان تشکيل اولين و آخرين حکومت مسلمان در جنوب شبهقاره هند (دکن)، - بهمنيان (748-۹۳۴ق) و آصفجاهيان (1137-۱۳۶۸ق) - اين منطقه بيش از ششصد سال کانون فرهنگ ايراني و شيعي گشت.
خاندان آصفيه، آخرين حکومت شيعي بودند که حدود ۲۳۴ سال (۱۱۳۳-۱۳۶۸ق) در دکن حکمراني کردند و فرهنگ ايراني - شيعي را در جنوب شبهقارة هند رواج دادند.
پرسش و مسألهاي که اين پژوهش به دنبال آن است، بررسي نقش آصفجاهيان در حفظ و گسترش فرهنگ ايراني - شيعي در منطقه دکن است.
(موذني، 1379، ص۹۱) آصفجاهيان و فرهنگ ايراني - شيعي در دکن حکومتهاي مسلمان جنوب هند، سالها رواجدهندة فرهنگ و تمدن ايراني - شيعي در شبهقاره هند بودهاند و اين روال تا استقلال شبهقاره و پايان فرمانروايي دولت آصفيه ادامه داشت.
در عصر آصفجاهيان نيز با توجه به سوابق و تأثير فرهنگي ايراني - شيعي در شبهقاره و به خصوص جنوب هند، دولت نيز تحتتأثير آن فرهنگ، روابط خوبي با دولت ايران داشت و نقشي مؤثر در حفظ آن فرهنگ در دکن و شبهقارة هند ايفا کرد.
شبهقارة هند، به ويژه جنوب هند (دکن)، به دليل وجود منابع فراوان مکتوب فارسي، مکاني مناسب براي پژوهشگران تاريخ ايران و اسلام است.
اميد است با گسترش روابط همهجانبة سياسي، اقتصادي، فرهنگي بين ايران و شبهقاره هند و پژوهشهاي علمي و يادآوري شکوه و تمدن فرهنگ ايراني - اسلامي، دوران طلايي اين روابط بازسازي گردد.