شبانه - مجله ادبیات داستانی ادب و هنر

"حتما الان نشسته‌ توی اتاقکش و رادیو گوش می‌دهد. می‌خواهم گوشی راسر جایش بگذارم که صدای گریه مردی تصمیم را عوض‌ می‌کند. می‌خواهم به صحبتمان ادامه بدهیم که‌ گریه امانش را می‌برد و قطع صدا. حتما بیدار نشسته و به رادیو گوش می‌دهد. سلام که می‌کنم‌ به گرمی پاسخ می‌دهد و یک استکان چای تازه‌دمی را که همیشه آماده دارد تعارف می‌کند. خداحافظی می‌کنم و به اتاق‌ برمی‌گردم؛تا در را باز می‌کنم صدای زنگ تلفن به‌ گوش می‌رسد. -خانوم،می‌تونم با شما حرف بزنم؟ همان مرد قبلی است. اگه بدونین تا یه هفته دیگه همه چیز برای‌ شما تمام می‌شه،چی کار می‌کنین؟ -یعنی چه؟چی تمام می‌شه؟ -اگه بمیرین. -یعنی چه؟ -یه آدم تمام شده‌ای که دیگه هیچ‌وقت خواب به‌ چشمهایش نمی‌آد؛مگه بعد از مرگش. -من که فکر می‌کنم واسه هر کاری همیشه فرصت‌ هست حتی تا آخرین لحظه. به تمامی مرده‌ها فکر می‌کنم و به‌ امکان جبران گذشته‌ها تا آخرین دقایق موجود."