چکیده:
هدف: پژوهش حاضر با هدف اثربخشی شناخت درمانی هیجان مدار بر کیفیت زندگی و سازگاری اجتماعی در مادران دارای کودکان کم توان ذهنی شهر تهران در سال 1397 صورت گرفت.
مواد و روش ها: روش این پژوهش نیمه آزمایشی از نوع طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه مادران دارای کودکان کم توان ذهنی در شهر تهران بود. نمونه آماری این پژوهش 30 نفر بودند که به صورت نمونه گیری در دسترس، به صورت تصادفی در گروه آزمایش (15 نفر) و گروه کنترل (15 نفر) قرار داده شدند. گروه آزمایش به مدت 10 جلسه 90 دقیقه ای آموزش شناختی درمانی هیجان مدار دیدند و گروه کنترل نیز در لیست انتظار باقی ماندند. جمع آوری داده ها بر اساس پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (2004) و سازگاری اجتماعی (بل، 1961) انجام پذیرفت. تجزیه و تحلیل اطلاعات بدست آمده از اجرای پرسشنامه از طریق نرم افزار spss-V22 در دو بخش توصیفی و استنباطی (آزمون تحلیل کوواریانس) انجام پذیرفت.
یافته ها: یافته های پژوهش نشان داد شناخت درمانی هیجان مدار باعث افزایش کیفیت زندگی مادران دارای کودکان کم توان ذهنی شده است همچنین درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد باعث افزایش مولفه های کیفیت زندگی (سلامت جسمانی، سلامت روانشناختی، روابط اجتماعی و محیط اجتماعی) در مادران دارای کودکان کم توان ذهنی شده است.
نتیجه گیری: نتایج پژوهش نشان داد که میانگین (سازگاری در خانه، سازگاری بهداشتی، سازگاری اجتماعی، سازگاری عاطفی و سازگاری شغلی) مادرانی که دارای کودکان کم توان ذهنی بودند و تحت شناخت درمانی هیجان مدار قرار گرفته اند، به طور معنی داری افزایش داشته است. در نتیجه می توان گفت استفاده از مداخله شناخت درمانی هیجان مدار بر افزایش کیفیت زندگی موثر است و می توان از آن جهت افزایش سازگاری اجتماعی مادران دارای کودکان کم توان ذهنی استفاده کرد.
Purpose: The aim of this study was to evaluate the effectiveness of emotion-based cognitive therapy on quality of life and social adjustment in mothers with mentally retarded children in Tehran in 2019.
Materials and Methods: The method of this quasi-experimental study was pretest-posttest design with a control group. The statistical population of the study included all mothers with mentally retarded children in Tehran. The statistical sample of this study was 30 people who were randomly assigned to the experimental group (15 people) and the control group (15 people). The experimental group received 10 sessions of 90 minutes of emotion-oriented cognitive therapy training and the control group remained on the waiting list. Data were collected based on the WHO Quality of Life Questionnaire (2004) and Social Adjustment (Bell, 1961). Analysis of information obtained from the questionnaire was performed through spss-V22 software in two descriptive and inferential sections (analysis of covariance).
Findings: The findings showed that emotion-based cognitive therapy has increased the quality of life of mothers with mentally retarded children. Also, acceptance and commitment-based therapy has increased the quality of life components (physical health, psychological health, social relations and social environment). In mothers with children with mental retardation.
Conclusion: The results showed that the mean (home adjustment, health adjustment, social adjustment, emotional adjustment and job adjustment) of mothers who had mentally retarded children and underwent emotion-based cognitive therapy, increased significantly. Is. As a result, it can be said that the use of emotion-based cognitive therapy intervention is effective in increasing the quality of life and can be used to increase social adjustment of mothers with mentally retarded children.
(
, 
, 
)
