چکیده:
پیشینه مدح در شعر عربی به عصر جاهلیت میرسد؛ در دوران حیات متنبی ، مدح رواج فراوان یافته و شاعران بسیاری به مدیحه
سرایی مشغول بوده اند . متنبی یکی از شاعران مدیحه سرا و نامدار عصر عباسی است که در این فن گوی سبقت را از دیگر حریفان
ربوده است مدایح او بیشتر برای کسب مقام و ثروت بوده است . از بارزترین ویژگی ای مدایحش مبالغه و اغراق است ؛ او در مدایح
خود به وصف و مدح فضایل معنوی از جمله (شجاعت ، جود ، قدرت ، علم و تدبیر ...) بیشتر توجه داشته تا فضایل مادی مانند
( جمال و زیبایی ، بسیاری ثروت ، فرزندان و ...).
مدح در دیوان متنبی از جایگاه و موقعیت بالایی برخوردار است و حدود 90 % دیوان او را شامل میشود ؛ متنبی قریب به پنجاه
نفر را مدح کرده است. در اصطلاح اهل ادب ، مدح یعنی وصف و ستودن ممدوح به صفات و فضایل پسندیده ؛ مدح و ستایشگری
یکی از صفات فطری و ذاتی انسان بوده و انگیزه شاعر را از پرداختن به ستایشگری از گذشته تاکنون در چهار عامل (اعجاب ،
تشکر ، رهبت ، تکسب) خلاصه کرده اند.