چکیده:
مسیله حقوق بشر بعنوان حقوق اساسی انسان ها همواره در طول تاریخ زمینه ساز مناقشات فراوانی گردیده است.پس از فجایع دو جنگ جهانی و احساس نیاز افکار عمومی نسبت به مدون سازی قوانین حقوق بشری در بستر سازمان تازه تاسیس ملل متحد برای جلوگیری از تکرار فجایع مشابه، اعلامیه جهانی حقوق بشر به عنوان نوزاد این تفکر در سال ۱۹۴۸ متولد گشت.از همان ابتدا مشخص گردید که این اعلامیه نمیتواند در قرابتی کامل با هنجارهای تمامی ملل و دول جهان قرار گیرد و نتیجتا زمینه ساز مخالفت هایی خصوصا از جانب کشورهای حوزه تمدن اسلامی گردید.ایران به عنوان یکی از موافقان اولیه این اعلامیه و همچنین یکی از بزرگترین کشورهای اسلامی، با توجه به شرایط فرهنگی خود همواره در چالش بسیاری برای مدون سازی اعلامیه مذکور و همچنین سایر کنوانسیون های حقوق بشری در قالب قوانینش قرار داشته است.حال ما در پی پاسخ به این سوال خواهیم بود که ایران تا چه میزانی نسبت به تطبیق قواعد این اعلامیه با قوانین داخلی اش و خصوصا قانون اساسی خود اقدام نموده است. فرضیه مطرح در پاسخ به سوال مذکور بیان میکند که تطبیق این قواعد از سوی ایران تا حدیست که بر قوانین اساسی ملی-مذهبی خود خدشه ای وارد ننماید.با توجه به هدف پژوهشگر برای استخراج نتیجه ای جامع از واقعیت های موجود، روش کلی این پژوهش از نوع استقرایی و اهداف آن کاربردی بوده و در ادامه از روش توصیفی-تحلیلی برای نگارش همراه با مطالعه منابع کتابخانه ای و همچنین اینترنتی استفاده گردیده است.نهایتا نتیجه حاصله نیز ضمن تایید فرضیه اولیه بیان میکند که دولت ایران تا حدی رویکرد مدون سازی اعلامیه جهانی حقوق بشر را در قالب قانون اساسی خود دنبال نموده ولی همچنان از تایید و اجرای برخی از بندهای آن امتناع ورزیده که همین موضوع بستر فشار سازمان های بین المللی را بر این کشور فراهم نموده است.
خلاصه ماشینی:
از جمله معاهداتی که دولت ایران هنوز اقدام به امضا و یا تصویب آنها ننموده است نیز میتوان از موارد زیر نام برد: کنوانسیون رفع هرگونه تبعیض علیه زنان (CESAW) 1979 کنوانسیون مقابله با شکنجه (CAT) 1984 کنوانسیون بینالمللی حقوق همه کارگران مهاجر و اعضای خانوادههای آنان (ICMW) 1990 کنوانسیون بینالمللی حمایت از تمامی اشخاص در برابر ناپدیدشدن اجباری (ICPPED) 2006 پروتکل اختیاری به میثاق بین المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی (ICESCR-OP) 2008 اولین پروتکل اختیاری به میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی (ICCPR-OP1) 1966 دومین پروتکل اختیاری به میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی (ICCPR-OP2) 1989 پروتکل اختیاری کنوانسیون رفع هرگونه تبعیض علیه زنان (CEDAW-OP) 1999 پروتکل اختیاری در مورد مشارکت کودکان در درگیری مسلحانه (OP-CRC-AC) 2000 پروتکل اختیاری کنوانسیون حقوق کودک درمورد روش ارتباطات (OP-CRC-IC) 2014 پروتکل اختیاری کنوانسیون مقابله با شکنجه (OP-CAT) 2002 پروتکل اختیاری کنوانسیون حقوق افراد دارای معلولیت (OP-CRPD) 2006 نکته قابل توجه در ارتباط با موارد مذکور عدم امضا و تصویب دو مورد از مهمترین کنوانسیون های حقوق بشری یعنی کنوانسیون رفع هرگونه تبعیض علیه زنان و کنوانسیون مقابله با شکنجه توسط ایران است که متاسفانه همین موضوع زمینه بهانه جویی ها و فشار عمده دولتهای بزرگ غربی تاثیر گذار بر سیاست های سازمان ملل و بلتبع شورای حقوق بشر بوده که با دستاویز قرار دادن همین موضوع، قطعنامه ها و گزارش های عمدتا یکجانبه بسیاری را بر علیه ایران صادر و افکار عمومی را به سمت و سوی مورد نظر خود هدایت نمایند.