نظر: آیا ورای بحران امروز سینمای ایران اراده سیاسی وجود دارد؟ مقاله

"البته این دوران حمایتی،هدایتی ضایعاتی نیز برای سینمای ایران به‌ همراه داشت که شاید بسیاری از آنها اجتناب‌ناپذیر بودند،مانند تبدیل این‌ سینما از یک صنعت(سینمای ایران در سالهای قبل از انقلاب تنها صنعت‌ مستقل کشور بود که بدون حمایت دولت ادامهء حیات می‌داد)به هنری‌ محدود وابسته به دولت،گرفتن اعتماد به نفس سینماگران به طوری که‌ هنوز اگر زمانی بگذرد و دولت اعلام سیاست نکند،گویی این فیلمسازان‌ گم‌کرده‌ای دارند و سر اندر پا در پی اعلام سیاستهای دولتی هستند!(شاید هم حق داشته باشند چرا که در این سینما همیشه سلایق به جای ضوابط تصمیم گرفته است)و بالاخره بوجود آمدن نوعی سینما که«سینمای گلخانه‌ای» لقب گرفت. حاکم ساختن نهادهای مدنی که‌ اعضای آنها هنوز برداشت‌ صحیصی از صنف و وظایف و حدود و اختیاراتش نداشتند و خیلی زود مکان نشست‌ها و گپهای دوستانه و بعضا تصفیه‌ حسابهای دیروز و امروز شدند،بر این سینما جفای ناخواسته‌ای بود که شامل حالش گردید اجرا شده در این دوران قرار داشته که به‌ قول آقای افخمی قصد به تعطیلی کشاندن‌ سالنهای سینما و نگاه داشتن این سینما میان مرگ و زندگی نموده است؟ پس آنچنان که آقای افخمی معتقدند، کدام اراده سیاسی در دوران سیف الله داد سینمای ایران را به احتضار کشانید و به‌ قول ایشان مصوبه‌های مجالس پنجم و ششم را معوق نهاد و به پاداش همین معوق‌ نگاه داشتن پاداش دریافت کرد و مقام‌ گرفت؟پاسخ سئوال جناب افخمی با توجه‌ به خاستگاه سیاسی آقای داد و همکارانش‌ در وزارت ارشاد ممکن است چندان خوشایند جناح سیاسی که ایشان کاندیدای آن برای‌ مجلس شورای اسلامی بودند،نباشد."