نقد: جسد پاتریک همیلتون (نگاهی به نمایشنامه «طناب») معرفی و نقد

"وی در نمایش طناب با استفاده از شواهد و دلایل و امکانات دراماتیک،موقعیتی را فراهم می‌کند که در آن براندون نه با علایق شخصی و تئوریک،بلکه با نوعی حکمت فیلسوف‌گرایانه‌ -«فلسفه جنایت کامل»-مرتکب قتل شده و اندیشه خود را با این اعتقاد ازلی که مردم‌ عادی حیواناتی بیش نیستند و باید حذف شوند،عملی می‌کند. کاراکتری که این‌چنین موقعیت خود را می‌شناسد و نمی‌هراسد، چطور می‌تواند به شکل اغراق‌گونه،مسائل درونی خود را به نمایش گذارد؟این با منطق‌ داستان نمایشنامه همخوانی ندارد و اگر بپذیریم بازیگر در ایفای نقش به درک صحیحی‌ نرسیده،این کارگردان و دراماتورژ هستند که تحلیل درستی از کاراکتر موردنظر را ارائه‌ نداده‌اند. اگر گروه اجرایی در نوع نگاهش به تاریخ اثر،تغییر اساسی ایجاد و زمان را با حال حاضر همسان می‌کرد و در کنار آن،به جای این فضای رئالیستی،نورپردازی اکسپرسیونیستی‌ عصر حاضر را اجرا می‌کرد و اگر در شکل برخورد با کاراکترها،ایده اجرایی جذاب و در برخورد با اندیشه آنها،تعمق بیشتری مدنظر قرار می‌گرفت،به‌طور حتم همذات‌پنداری‌ مخاطب با اجرا به حد مطلوب نزدیک می‌شد. اگر قصد از این پیشروی در تاریخ به هم ریختن زمان‌ بوده است،چرا در سایر عناصر صحنه،دقت و حساسیت لازم جهت تغییر زمان نمایش‌ صورت نگرفته است؟چرا این پیشروی در صحنه‌پردازی،طراحی لباس،آکسسوارها و نوع رابطه‌ها دیده نمی‌شود؟چرا نویسنده،نام اثر خود را«طناب»گذاشته است؟به عینه‌ شاهد آن هستیم که طناب در اجرا،تنها در برخی لحظات گذرا مورد توجه قرار می‌گیرد و پس از آن دیگر اهمیتی ندارد. به دلیل آگاه بودن مخاطب و کاراکتر اصلی از دخالت طناب‌ و تایید بر اتفاق اولیه(قتل)و همچنین عدم آگاهی سایر کاراکترها،آیرونی بیرونی شکل‌ می‌گیرد و می‌توان بحران و کشمکش را به درجه مطلوب رساند و از میان آن،تعلیق را ایجاد کرد که این سازوکار درست اجرا نشده است."