مرده ریگ - مجله ادبیات داستانی ادب و هنر

"شاید می‌ره آسمون و از اون بالا، پشت قوز کرده‌ام رو،می‌بینه. همیشه هم سنگینی نیگاش، حتی سنگینی مژه‌هاش رو سرم حس می‌کنم- 2Lهرموقع بارون میاد،می‌دونم یاد اون روزش‌ می‌افته:جلوی من زمین خورد. چوبش نزدیک‌ من پرت شد-فکر کنم خودش رو از قصد زمین‌ زد که بتونه چشامو ببینه-می‌خواست مثل‌ سنگفرش بهش نیگا کنم. موهام به هم‌ چسبیده بود و بوی لجن می‌داد. کاش‌ فحش می‌دادن!کاش کتکم می‌زدن!ولی فقط نیگام می‌کردن. بابام تو پیاده‌رو افتاده بود و به آسمون نیگا می‌کرد. از زیر تنه‌اش چرکابه راه افتاده‌ بود-خوبه که پولها سکه بودن وگرنه زیر بارون‌ به دردنخور می‌شدن-باید صداش می‌کردم و نکردم. فقط به آسمون نیگا می‌کرد. اون موقعها نگاهش چقدر گرمم می‌کرد- عین پالتوش-ازش بدم نمی‌اومد. زیر پالتوش چشمامو می‌بستم. صدای‌ بارون،صدای خنده‌ها،حتی صدای نگاها هم‌ زیر پالتوش مهربونتر بود. پالتوش‌ اون طرفتر،افتاده بود. حالا دیگه فقط خودش بوی نم و لجن پالتوش رو حس‌ می‌کرد."