توهم - مجله ادبیات داستانی ادب و هنر

"اما از وقتی که در این‌ بیمارستان هستم روزها به نظرم خیلی طولانی می‌آید و دلم‌ بدجوری شور می‌زند. تند و تند توی راهرو قدم می‌زنم و به‌ آسمان نگاه می‌کنم که شاخه‌های سبز درختها آن را راه‌راه کرده‌ است. یا اینکه ساعتها می‌نشینم توی اتاقم و از پنجره به بیرون‌ نگاه می‌کنم؛به درخت جلوی پنجره که زیر بار میوه‌ها سر خم‌ کرده است. اما گمان کنم رنگ‌ آسمان خانهءمان آبی‌تر است و برگهای درختهایش سبزتر. بعد که صدای پای پرستار دور شد می‌دوم توی‌ دستشویی و آنها را تف می‌کنم توی روشویی و شیر آب را باز می‌کنم و می‌گذارم که ساعتها آب بیاید. برای همین آن را پاره کردم و دیدم فقط پر است. خانم عبادی گفته بود:درسش بیست،انضباطش بیست، اخلاقش بیست،دخترتان خیلی بااستعداد!پس چرا حالا اینجا هستم. همین که به چشمهای آنها نگاه کنم خوب‌ خواهم شد."