چکیده:
بررسی ها نشان می دهد جامعه ی مدنی پویا، بدون انسانهای با تفکر و صاحب اندیشه معنا ندارد، پس بدیهی
است که هر جامعه ای که خواستار توسعه ی فراگیر باشد، بدون برخورداری از موهبت تولیدات علمی کارآمد و اثر
بخش، تصوری بیهوده است. با این نگاه آن چه موجب ظهور و تبلور دانش نو، در این گستره می گردد، کار
بست های ایجاد توسعه علمی در ابعاد مختلف میباشد. در واقع نظام تعلیم و تربیت مهمترین مرجع اثرگذار است
که می تواند در جهت رشد و تعالی افراد مستعد نقش مؤثری عهده دار گردد. از این حیث بر جسته ترین
مؤلفههایی که موجب توسعهی علمی کشور می شود عبارتند از: بکارگیری فناوری نوین آموزشی، برنامه های
درسی انعطاف پذیر، آموزش پژوهش مداری، ظهور صنایع دانش و اهمیت دادن به ایجاد زمینه های کارآفرینی. با
این اعتبار و بر مبنای بررسی های به عمل آمده، موانعی هم برای عدم توسعهی علمی ثابت شده است که
مهمترین آنها به شرح ذیل می باشد:
فقدان شیوه های الگویی تولید علم، ضعف پیوند اصولی بین بخش های دانشگاه صنعت و دولت، حاکمیت باورها
و تفکّرات سنتی در مورد رسالت و نقش مؤثر معلمان، مهاجرت نخبگان علمی و موارد دیگری از این قبیل، قابل
تبیین است. با علم و معرفت بر این مواهب و موانع و ایجاد بستری مناسب، مساعد و تحول زا، میتوان افراد را به
اندازه ای در مسیر رشد و کمال سوق داد که آنها ضمن ترسیم آیندهای روشن برای خود و دیگران، به دنبال
خلق اندیشه های نو در جهت به آفرینی تولیدات کمی و کیفی علمی برای کشور برآیند.