چکیده:
ویتگنشتاین با نگاه زبان شناختی به باورهای دینی وکیرکگارد بانگاه متعارض به گزاره های دینی جزء ایمانگرایان قلمدادمیشوند، پلانتینگا دارای رویکرد برونگرایانه و اعتمادگرایانه است. او در سازو کار رسیدن به معرفتشناسی عام خود ابتدا از عملکرد قوای صحیح معرفتی و معرفت تضمین شده سخن میگویدوسپس بااین مبانی وارد معرفت شناسی دینی میشود.پلانتینگادر معرفت شناسی دینی دارای رویکرد فضلیت محوری است،فضیلتمندی باورهای ناشی از حس الوهی ،بخاطر پایه و یقینی بودن این قوه است ، استدلال براساس واقعا پایه بودن ما را به ایمانگرایی رهنمون میکند. اواز پایه بودن باورهای حاصل از حس الوهی ، معرفت طبیعی خداوند را نتیجه میگیرد،این شناخت ،طبیعی،غیرعقلانی ، موثق و تضمین شده است، علاوه براین پلانتینگا در تجربه دینی نیز ،ایمانگرایانه عمل کرده است زیرا باورهای دینی حاصل از تجربه دینی باورهایی پایه و خطاناپذیرهستند ،بنابراین اعتقاد به خداوند هم به نحو پایه وبدون استدلال پذیرفته میشود. پلانتینگا باانکه در ظاهر به ایمانگرایی اعتراف نمیکند وچنین ادعایی را قبول ندارد اما ایمانگرا بودن وی از لوازم پذیرفتن نظریاتش است وبدون قائل شدن به ایمانگرایی ،میتوان گفت دستگاه و ساختار معرفت شناسی دینی او بدرستی طرح ریزی نشده است.
Wittgenstein with a linguistic view of religious beliefs, and Kierkegaard, who opposes religious propositions, are considered believers, Plantinga has an extroverted and trusting approach. In the mechanism of reaching his general epistemology, he first talks about the functioning of correct epistemological powers and guaranteed knowledge, he enters religious epistemology with these foundations. Plantinga has a virtue-oriented approach in religious epistemology. The virtue of beliefs resulting from divine sense is due to the basis and certainty of this power, reasoning based on its true basis leads us to faith. From the basis of the beliefs resulting from the divine sense, he concludes the natural knowledge of God, this knowledge is natural, reliable and guaranteed. Plantinga has removed any rational reflection from the process of producing and guaranteeing beliefs resulting from divine sense. Plantinga has also acted as a believer in his religious experience. Religious beliefs resulting from religious experience are basic and infallible beliefs, so belief in God is also accepted as a basis. Plantinga, although he does not admit to being a believer and does not accept such a claim, but his being a believer is an essential part of accepting It is his. And without believing in faith, it can be said that his religious epistemological apparatus and structure are not properly planned.
(
, 
, 
)
