چکیده:
در طول تاریخ، قدرت نظامی کشورها در روابط بین الملل تعیین کننده بود اما بتدریج قدرت نرم و مخصوصا دیپلماسی فرهنگی به یکی از ارکان اساسی در روابط بین کشورها به منظور نفوذ بر کشورهای مقصد به کمک اقناع و ایجاد جاذبه، افزوده گردید. کشور ایران بنابرشرایط ژئوپلیتیکی همواره مورد توجه بوده است و کشورهای غربی به دنبال نفوذ فرهنگی بر مردم و حاکمان ایرانی بوده اند.هدف این پژوهش بررسی ظرفیت ها و نتایج دیپلماسی فرهنگی بین جمهوری اسلامی ایران و آلمان، فرانسه و انگلیس است. دراین تحقیق تلاش گردید به کمک منابع کتابخانه ای و به روش تحلیلی به آسیب شناسی دیپلماسی جمهوری اسلامی ایران و سه کشور اروپایی پرداخته شود.پرسش اصلی این است که دیپلماسی فرهنگی جمهوری اسلامی ایران چه موفقیت هایی بدست آورده است؟ این مقاله این فرضیه را تعقیب می کند که دیپلماسی فرهنگی جمهوری اسلامی ایران، علیرغم فراز و فرودهای آن نتوانسته موفقیت های چشم گیری بدست آورد. دیپلماسی فرهنگی ایران و سه کشور مذکور همواره تحت الشعاع مسائل سیاسی، موضوعات حقوق بشری، هسته ای و اتهام هایی چون حمایت ازگروه های تروریستی و... قرار گرفته است.افزون برآن مشکلات مدیریتی داخلی سبب گردید تا دیپلماسی فرهنگی نتواند بازتاب دهنده ارزش های اصل ایرانی-اسلامی باشد
Throughout history,the military power of countries has been decisive in international relations,but gradually soft power and especially cultural diplomacy has been added to one of the basic pillars in relations between countries in order to influence the destination countries through persuasion and attraction.Iran has always been considered due to its geopolitical conditions,and Western countries have sought cultural influence over the Iranian people and rulers.the purpose of this study is to examine the capacity and results of cultural diplomacy between the Islamic Republic of Iran and Germany ,france and Britain .in this research ,an attempt was made to deal with the pathology of diplomacy of Islamic Republic of Iran and three Eutopean countries with the help of library resources and analytically.The main question is what success has the cultural diplomacy of the Islamic Republic of Iran achieved ?this article persues the hypothesis that the cultural diplomacy of the Islamic Republic of Iran,despite its ups and downs,has not been able to achieve significant success .cultural diplomacy between Iran and three countries has always been overshadowed by political issues,human rights issues,nuclear issues,and accusations such as supporting terrorist groups .in addition,managerial and internal problems prevented cultural diplomacy from reflecting core Iranian-Islamic values.
خلاصه ماشینی:
اين کشور به عنوان موتور اقتصادي کالاهاي سبز، ٢٠% بودجه اتحاديه اروپا و ٨% بودجه سازمان ملل (سومين کشور در دنيا از اين حيث ) را تأمين مي کند و در اکثر نهادهاي تأثرگذار بين المللي، نظير ناتو، سازمان همکاري اقتصادي و توسعه (OECD)، سازمان امنيت و همکاري اروپا (OSCE) گروه ٧، گروه ٢٠، بانک جهاني و صندوق بين المللي پول ، مشارکتي فعال دارد، مي تواند نقش مثبتي در پيگيري اهداف سياسي، فرهنگي و اقتصادي جمهوري اسلامي ايران داشته باشد(احمدي لفورکي، ١٣٩٠: ص ١٩٩) قدرت يابي آلمان متحد در دهه ١٩٩٠ موجب شد، ايران نقش تعيين کننده اي در سياست جهاني ٩٦ اين کشور ايفا نمايد تا آنجا که آلمان با ترغيب کشورهاي اروپايي جهت بازکردن باب گفت و گو با ايران فصل جديدي در روابط اروپا و ايران در چارچوب گفت و گوهاي انتقادي و فراگير نمود(ايران و اتحاديه اروپا،١٣٩١: ص ج ٢، ٥٨٢) در سال ١٣٦٧، از سوي وزيران خارجه وقت دو کشور، موافقت نامه فرهنگي به امضاء رسيد که به علت مخالفت شديد چهار ايالت آن کشور به دليل وجود فتواي قتل سلمان رشدي و متعاقب آنان ، اقدام مجلس شوراي اسلامي بر توقف اين موافقتنامه ، اجراي آن به حال تعليق درآمد.
(
, 
, 
)
