چکیده:
آگاهی و شناخت معلم از اصول و روشهای تعلیم و تربیت عامل مهمی است که میتواند او را در کار خود موفق و موید سازد. معلم باید قادر باشد با شناخت شاگردان وآگاهی از فرایند تدریس، نیازهای آنان را مشخص کند و با در نظر گرفتن تواناییهای ایشان به ایجاد وضعیت مطلوب آموزش اهتمام ورزد. زمینه و هدف: پژوهش حاضر تغییرات روشهای تدریس سنتی با روشهای تدریس نوین را مورد کنکاش قرار داده است. مواد و روش تحقیق: روش تحقیق در این مقاله به صورت مروری نظام مند و از طریق مطالعات کتابخانهای و دیجیتالی بوده است. یافتهها و نتایج: فرایند یاددهی و یادگیری دانش آموزان زمانی صورت میگیرد که معلم بتواند طرح درس و برنامه ی منسجمی را برای تدریس و آموزش طراحی کند. معلم باید انواع روشهای نوین را بر اساس شرایط زمانی و مکانی مناسب آن درس برنامه ریزی کند. بهترین نوع روش آموزشی هم، ادغام روش سنتی یا غیرفعال با روشهای نوین تدریس یا فعال میباشد. استفاده ازتدریس روش سنتی، حالت یکنواخت و سخنرانی دارد و باعث خستگی و بیتوجهی دانش آموزان در حین تدریس میشود و چون دانش آموز در امر یادگیری خود را دخیل نمیداند، در نتیجه کیفیت آموزشی پایین میآید. زمانی که یادگیری با فعال کردن دانش آموزان صورت میگیرد، تدریس با کیفیت و کارایی بیشتری صورت میگیرد. بنابراین نتایج پژوهشها حاکی از آن است که هم روش سنتی و هم روش نوین در ایجاد یادگیری دانش آموزان تاثیر دارد، اما میزان ماندگاری و پاسخگویی مناسب به سوالات در روش نوین تدریس نسبت به روش سنتی بهتر بوده است و دانش آموزانی که اختلال یادگیری دارند بازخورد مناسب و فوری تری به روش نوین تدریس میدهند