چکیده:
هدف اصلی در ارزشیابی، تحرک ذهن دانش آموزان برای کنجکاوی بیشتر و خلق سوالات عمیق تر است، نه حفظ کردن مطالب، عشق به دانستن مهمتر از خوددانستن است، ارزش هر فرد به میزان سوالاتی بستگی دارد که در ذهن خود میپروراند. نه پاسخهایی که آموخته است. هدف گسترش ذهن است و نه مظروف ذهن. خود رهبری و خودانگیختگی از اصول اساسی در ارزشیابی به شمار میرود، ضمن آن که ارزشیابی در این عرصه فرایندی مستمر است و نه محاکمه ذهنی در پایان کارارزشیابی کیفی با توجه به ویژگیهای آن از جمله: توجه به ویژگیهای اجتماعی عاطفی، توجه به عملکرد واقعی دانشآموز، افزایش علاقه به یادگیری، توجه به ارزشیابی مستمر و فرایندی، تعامل بیشتر اولیاء با مدارس در زمینة امور تحصیلی دانشآموز، ارائه بازخوردهای پیوسته به دانشآموز اولیاء برای بهبود عملکرد دانشآموز تقویت ارتباط عاطفی بین معلم و شاگرد، از بین رفتن حس حسادت و رقابت کاذب، افزایش استقلال دانشآموز، خلاقیت و تفکر خلاق بسیار مفید و راهگشا است.