چکیده:
پژوهش حاضر از نوع تحلیلی -مروری در ارتباط با مرثیه سرایی خاقانی، شاعر بزرگ قرن ششم میباشد. بازماندگی او از سفر به خراسان منجر به روی آوردن وی به قصیده سرایی شده است. دیوان، تحفه العراقین، ختم الغرائب و نامهها از یادگارهای او به سبک آذربایجانی میباشد. مرثیه در لغت به معنای گریستن بر مرده و در اشعار ادبی به آثاری اطلاق میشود که در ماتم گذشتگان سروده شده باشد. خاقانی علاوه بر اینکه در سرودن مدح، هجو، حبسیه و هجو تبحر فراوانی داشته، در سرودن مرثیه هم، توانایی خود را به اثبات رسانده است. مهمترین فرد در رثاهای خانوادگی، رشید الدین، فرزند خاقانی است که در سن بیست سالگی به مرض سل مبتلا و چشم از جهان فرو بست. لذا در قطعه (اندوه گسار من شد و اندوه به من گذاشت)، که مورد بررسی ما واقع شده است، منظور شاعر همسر اولش میباشد