ماه در آشیان سیمرغ (شعر): با لهجه عصیان ادب و هنر

"ماه در آشیان سیمرغ/شعر با لهجه عصیان ادبیات پایداری را جوهر آزادی و آزادی‌خواهی هر ملتی‌ می‌دانند؛آن‌جا که انسان در تمنای افق‌های روشن،فریادی از سر درد برمی آورد و تو را نیز به هم‌آوایی با خود فرامی‌خواند. بهروز رضایی-دبیر ادبیات از گلوی زخم زخم‌هایت را به بوسه درمان خواهم کرد و نامه‌های گمشده‌ات را به خانه خواهم رساند من زندگی را در لوله تفنگ تو ادامه خواهم داد فریبا صالح‌زاده-دبیر تاریخ-آباده بی‌جوشن و بی‌پای اقرار به فلسطین و مردان آهنی‌اش فوارهء سرگردانی!تا خواب خدایان رفتی آئین تو ناآرامی،تا شستن شیطان رفتی از غربت خونت مردان،آهنگ حقیقت خواندند فریاد جسارت بودی،تا وحشت میدان رفتی آهن که تو را می‌پرسید،از عدل خبرمی‌دادی بی‌جوشن و بی‌پای اقرار،بر حیرت انسان رفتی ققنوس که از خاکستر،یک بار دگر برمی‌خاست خاکستر خود را دادی،بر باد و به توفان رفتی آتش شدی و مرغان را،از حیرت خود پرسیدی سیمرغ تو در آئینه،تا قاف خدایان رفتی یک بار دگر تا نامت،در گوش جهان درپیچد برخواندمت از دوران‌ها،چون گوهر غلتان رفتی."