خلاصه ماشینی:
بدون هیچ تردیدی،«قلم وقوف»آن حضرت،همان «قلم معجزنگار»است که ابواب شهر علم را بر همگان گشود و کلام وحی الهی را نه بر پوست آهو،بلکه بر پوست1دل نگاشت،همچنانکه انگیزه اصلی این نخستنی نگارش جامع وحی،وصیت اکید حضرت پیامبر(ص)بود و تکلیف و مسؤولیتی عظیم بر مولود کعبه،که در الفهرست و تفسیر علی بن ابراهیم و نیز در تاریخ القرآن زنجانی از آن حدیث و وصیت یاد شده است: «ان رسول الله(ص)قال لعلی(ع):یا علی القرآن خلف فراشی فی الصحف و الحریر و القراسیس،فخذوه و اجمعوه و لا تضسعوه کنما شیع الیهود التوریة فانطلق علی فجمعه فی ثوب اصغر ثم ختم علیه فی بیته و قال لاارتدی حتی اجمعه فان کان الرجل لیاتیه فیخرج الیه بغیر رداء حتی جمعه2 ترجمه:ای علی،قرآن در پشت رختخواب من در صحیفهها و حریر و کاغذها،نوشته شده آنها را برگیر و همه را گرد کن و مبادا،چنانکه یهود تورات را ضایع گذاشتند شما نیز قرآن را ضایع گذارید و علی علیه السلام بنابر وصیت قسم یاد کرد که عبا به دوش نیفکند مگر برای نماز تا این که قرآن را جمعآوری کند و چنان کرد و آن اول مصحفی بود که جمعآوری شد».
در صفحهای از نهج البلاغه چاپ فیض اسلام18 حدیثی از آن حضرت نقل شده که حاوی نکاتی دیگر در زمینه تراش قلم و استفاده از لیقه و رعایت فاصله بین سطور و حروف است: و قال علی علیه السلام لکاتبه عبید الله بن ابی رافع: الق دواتک و اطل جلفة قلمک و فرج بین السطور و قرمط بین الحروف فان ذاک اجدر بصباحة الخط.