چکیده:
نویسنده در این مقاله به بررسی یکی از مسائل فقهی مورد اختلاف میان فقهای شیعه و اهل سنت پرداخته است. به فتوای فقیهان شیعه،انسان مسافر می بایست از گرفتن روزه در سفر خودداری کند، اما بیشترفقهای اهل سنت بر این باورند که مسافر در گرفتن و نگرفتن روزه مخیراست. نویسنده بعد از نقل آرا، به بررسی آیات قرآن در این زمینه می پردازد و به این نتیجه می رسد که قرآن کریم - چنانچه برخی ازمفسران اهل سنت نیز اذعان کرده اند - به صراحت رای فقیهان شیعه راتایید می کند. او در این میان به نقد سخنان برخی از فقها و مفسران اهل سنت در تطبیق آیات قرآن بر رای فقهی پیشوایان مذهبشان پرداخته است. سپس بعد از نقل روایاتی از اهل بیت(ع) در حرمت روزه گرفتن در سفر، روایات متعدد و معتبری از منابع اهل سنت نقل می کند که نظراهل بیت(ع) را تایید می کند، آنگاه به بررسی گروه دیگری از روایات اهل سنت می پردازد که مورد استناد فقهای آنان در جواز روزه نگرفتن در سفر است و با این توضیح که این گونه روایات مربوط به قبل از سال فتح مکه که زمان تشریع حکم حرمت روزه در سفر است و یا اینکه روایات حرمت روزه در سفر به جهت موافقت با قرآن در تعارض بااین روایات، رجحان می یابند در صدد پاسخ بر می آید.
خلاصه ماشینی:
سپس بعد از نقل روایاتی از اهل بیت(ع) در حرمت روزه گرفتن در سفر، روایات متعدد و معتبری از منابع اهل سنت نقل می کند که نظراهل بیت(ع) را تایید می کند، آنگاه به بررسی گروه دیگری از روایات اهل سنت می پردازد که مورد استناد فقهای آنان در جواز روزه نگرفتن در سفر است و با این توضیح که این گونه روایات مربوط به قبل از سال فتح مکه که زمان تشریع حکم حرمت روزه در سفر است و یا اینکه روایات حرمت روزه در سفر به جهت موافقت با قرآن در تعارض بااین روایات، رجحان می یابند در صدد پاسخ بر می آید.
ابن کثیر گفته است: آیه «فمن کان منکم مریضا او علی سفر فعدة من ایام اخر»، یعنی بیمار ومسافر نبایستی در حال بیماری و سفر، روزه بگیرند، زیرا روزه گرفتن در این حالت مشقت دارد، بلکه باید افطار کنند و بعد از آن، درروزهای دیگری روزه آن روزها را قضا کنند.
2 - نویسنده تفسیر «المنار» در تطبیق آیه مورد نظر با مذهب جمهوراهل سنت گفته است: معنای آیه «فمن کان منکم مریضا او علی سفر فعدة من ایام اخر» این است که اگر بیمار یا مسافر بود و روزه نگرفت، بایستی روزهایی را که روزه نگرفته، در ایامی دیگر روزه بگیرد.
گروهی گفته اند: روزه گرفتن برای چنین افرادی در ماه رمضان تکلیفشان را ساقط نمی کند،بلکه اگر کسی در سفر روزه بگیرد باید قضای آن را در حضر به جای آورد، زیرا ظاهر عبارت: «فعدة من ایام اخر» می رساند که بر اوست یابر او واجب است که روزهایی دیگر را روزه بگیرد و جمهور، این آیه راتاویل کرده اند که تقدیر آیه این است: «فافطر فعدة ((132))».