این مرد موجود غریبی است! معرفی و نقد

"بیژن اسدی‌پور (به تصویر صفحه مراجعه شود) پرویز شاپور «کافه تریای آنوش»در خیابان شاه و در نزدیکی چهارراه یوسف‌آباد بود. ابتدا پرویز شاپور آنجا می‌نشست و کار طراحی یا نوشتنی‌ خودش را انجام می‌داد. شاپور با همان حقوق اندکی که‌ از وزارت دارایی می‌گرفت همیشه پول میز را خودش می‌داد اول انعام«موسیو»راکنار می‌گذاشت بعد حساب میز را می‌پرداخت. (به تصویر صفحه مراجعه شود) بیژن اسدی‌پور خودش می‌گفت:«غذا را مثل دوا می‌خورم!» در این نشست‌های دوم بود که از زمین و زمان می‌گفتیم. امکان پاسخ دادن داشت ولی با قدرت عجیبی سکوت می‌کرد!توانائیش برای«سکوت»محشر بود!همین قدرت را درآثارش‌ هم به کار می‌گرفت:«زبانم فیلتردار است!»،«روزنه امیدم به سرقت رفت!». پرنده داشت این‌ تابلو را در قفسش نصب می‌کرد:لطفا سکوت را مراعات فرمائید»،«همه مردم جهان به یک‌ زبان سکوت می‌کنند!»حرف‌هایی مختصر و مفید که شروع نشده تمام می‌شوند و سکوت‌ می‌کنند!البته این«سکوت»برابر با«رضایت»و یا«خاموشی»نیست!شاپور با همین راه و روش‌ و با تکیه بر«سکوت»با صداقتی کم‌نظیر لحظات زندگی خود و روزگار خود را تصویر کرد."