آبی همیشه خاموش ادب و هنر

"آبی همیشه خاموش هنگامه عابدین (به تصویر صفحه مراجعه شود) باز آن راکب رمیده غزال، که برآورده مرا، از اورنگ سبز خود به زیر، میراندم به جیفه سیاه انتظار... لعنت به کج مدار روزگار!... ای رستن همیشه آبی خاموش مدهوش از نوازش دستهای من، نمناک میکنی برکه‌های پلشت خشک... ای رستن همیشه آبی خاموش از تو برهنه‌ترم از نایژه‌های خاک، پر کن مرا که به جاودانگی، از تو سزاوارترم..."