در سوگ شاعر سال های شور و شعر - م . آزاد ادب و هنر

"اما سرات،یک کوپه رز سرخی بود افتاده بر دو شانه‌ی کوچکت که باغ روشنائی یاران بود و می‌درخشید همچون چراغ شکوفه در باغ پیکرات. پربار بود باغ‌ات رشک تمام حریفان بود آن‌سان که«طلا در مس»وجود تو و شعرات بر چشم ساده نمی‌آمد نمی‌آمد و جور دگر برای تو می‌خواندند راز شکوفه کردن شعرت را. تو بر چلچراغ خانه‌های ذهن‌ات،روشنگر کلام خودات بودی و کاری به کار حریفان نداشتی همین بی‌تفاوتی ی تو درخت حسادت آنان را از برگ و بار تهی می‌کرد و تو«آزاد میم»کرده به زیر درخت خویش به سایه رسیدی و آفتاب شعر تو،از آسمان گذشت چندان‌که آسمان زندگی‌یت آزاد شد ز ابر و رفت آنجا که به پیرمرد شولا بدوش یوش نشسته است تسبیح دانه درشت خوداش را تک‌دانه می‌کند. و تو با سلام بالابلندای آمدنت را به خدمت استاد اعلام می‌کنی و آرام روی خاک سرد خدا اتراق می‌کنی و سلیمان شعر یوش حضور تو را با سر،علامت تأیید می‌زند و تو«آزاد»می‌شوی از«میم»مهلکه‌ی دم و بازدم"