بیرون از تاریخ/ الهیات دیالکتیک و تاریخ مقاله

"خداست که تاریخ انسان را به پایان‌ می‌رساند؛خدایی که معنای دقیقی برای انسان دارد و نفی انسان به شک و تردید در این پرسش می‌انجامد که معنای خدا برای انسان چیست؟این پاسخ از آن‌ دیالکتیسین‌ها است؛«گناه اساسی انسان این است که‌ می‌خواهد اراده خود را اثبات کند و اینکه آمده است» تا مرگ خود را مورد انکار قرار دهد؛این همان بحث‌ مدرسی است؛تاکید بر اینکه من خالق انسان هستم؛ عقل حکم‌کننده‌ای که در صدد تحکیم خود است وبر اساس مبانی و معیارهای خود استواراست و ذات خالق‌ (به تصویر صفحه مراجعه شود) الهیات دیالکتیک و تاریخ‌ بیرون از تاریخ نیز باید حرف‌های این عقل را بپذیرد. در ادامه،کربن به پرسش آغازین بازمی‌گردد؛«من‌ به عنوان یک موجود تاریخمند چه معنایی دارد؟»آیا موقعیت«پدیدارهای تاریخی»برای این وجودی که‌ در تاریخ نیست-و در عین حال تاریخمند به شمار می‌رود-است؟همچنین برای درک نقادی الهیات‌ دیالکتیک در یک وحدت‌انگاری تاریخی-که تاریخ‌ سوژه مفرد و یگانه چکیده کاملی از ماجراهای انسان‌ واقعی است-گزارشی از پرسش(من-خدا)را مطرح‌ می‌کند که به نوعی مبنای تاریخمندی می‌شود زیرا تاریخ واقعی به جز جایی که دیگران در آن دخالت‌ کنند،وجود ندارد."