کارگاه خیال: خواجه عبدالله انصاری و مناجات نامه، عارف و عاشق، داعی و گلایه گو متفرقه

"کارگاه خیال‌ خواجه عبد الله انصاری و مناجات‌نامه:عارف و عاشق،داعی و گلایه‌گو هادی چپردار الهی در جلال رحمانی،در کمال سبحانی،نه محتاج زمانی و نه آرزمند مکانی،نه کس به تو ماند و نه به کسی مانی،پیداست که در میان جانی،بلکه جان زنده به چیزی است که تو آنی. کلام در آثار خواجه عبد الله در نگاه اول تنها وسیله‌ای به نظر برسد برای بیان سخنانی عارفانه؛به ویژه‌ در مناجات‌نامه که هدفش از نامش پیداست. (بی‌تردید سعدی در نگاش گلستان‌ -که آن نیز همچون این از نمونه‌های شاخص نثر مسجع‌ ساده است-و ترکیب نظم و نثر در آن،تحت تأثیر خواجه عبد الله بوده). مثلا در بندی که با«الهی‌ تو دوستان را به دشمنان می‌نمایی»شروع می‌شود،کار از بیان چند شکوه شروع می‌شود و بلافاصله به روایت‌ بسیار موجز آدم در بهشت می‌پردازد و بعد از این‌ اشارت،باز برمی‌گردد به ادامهء شکوهء عارفانه:«جباری‌ تو کار جباران کنی»:که چنین گلایهء عاشقانه‌ای از پروردگار،بسیار پرکشش است."