خلاصه ماشینی:
"با این همه،بسال 1826،یک دبیر ایرانی به نام میرزا محمد ابراهیم(1857-1800)راهی به انگلستان جست، سمتی دائمی در دانشکده‌ی شرکت هند شرقی در هیلیبری (Haileybury) یافت و تا سال 1844 در همانجا به کار آموزش زبان فارسی پرداخت.
حتی در همان زمان که دولت انگلستان به استخدام معلمانی چون میرزا ابو طالب خان می‌اندیشید،شرکت هند شرقی سرگرم پیشبرد نقشه‌های خویش برای بنیانگزاری و ادارهء نهادهای آموزشی‌ای بود که افسران نظامی و کارمندان دیوانی انگلیسی را تا آنجا که بکار اداری هندوستان می‌آید با زبان فارسی آشنا کنند.
مدیران شرکت هند شرقی حتی پیش از پذیرفتن غلام حیدر نیز در پی استخدام مستقیم معلمان زبان از هندوستان بودند و نخست در سال 1086 دعوتنامه‌ای برای میرزا ابو طالب فرستادند و خواهان بازگشت وی به انگلستان و پی‌گیری طرحی شدند که چندسال پیشتر نیمه‌کاره رها شده بود.
41اگرچه کارپردازان این مدرسه استادی بی‌چون و چرای میرزا محمد ابراهیم در زبان‌های تازی و فارسی ایرانی را درمی‌یافتند اما هنوز دو مشکل مهم بر سر راه بود: یکی اینکه او با هندوستانی که رایج‌ترین زبان هندیان است یکسره بیگانه است و دیگر زبان‌های هندی را نیز نمی‌داند.
64 نتیجه سخن سرگذشت اشتغال و زندگی استادان آسیائی زبان‌های شرقی بازنمای نقش پیچیده‌ی است که آنها در نظام انگلیسی آموزش زبان فارسی ایفا کرده‌اند، نظامی که خود در سایه‌ی تأثیر روزافزون اندیشه‌ی شرق‌شناختی و روحیه‌ی انگلیسی‌محوری بنا شده و بالیده بود."
(
, 
, 
)
