خلاصه ماشینی:
"یا دورانهای فترتی که در آنها به قول آلبرت هیرشمن افرادی که دغدغهء مسائل عمومی را رها کرده و به زندگی خصوصی میپردازند از اینروست که به این نتیجه رسیدهاند که آنچه آنها را به سعی و تلاش اجتماعی وادار کرده است از اول اشتباه بوده است:احساس بدی که با گوشهگیری و کنار نشستن و نوعی افسردگی همراه است.
به همین دلیل است که هرچند تلاش ما بیشباهت به تلاش میرزا حسن رشدیه در مدرسهسازی نیست،یعنی کسی که دائما مدرسه میساخت و دیگران خرابشان میکردند،درعینحال یک تفاوت اصلی هم با او داریم و آن اینکه رشدیه با اطمینان خاطری سادهانگارانه،تمامی تلاش خود را بر احداث مدارس برای دیگران معطوف داشت و حال آنکه ما بنا به درس روزگار و تجربهء آنچه گذشت از خلال تلاشمان برای مدرسه ساختن خود نیز آموزش میبینیم و آمادهء آموختن هستیم."