چراغی که خاموش شد خبر و گزارش

"چراغی که خاموش شد دکتر محمد معین که مپرس! مصداق این مصراع خود بود: پوست بر استخوان ترنجیده! پرسیدم:«مایلید آن را برای شما بخوانم؟»با سر اشارهء مثبت کرد. دیوان حافظ را برداشتم و این غزل را به تأنی خواندم: درد عشقی کشیده‌ام که مپرس‌ زهر هجری چشیده‌ام که مپرس‌ گشته‌ام در جهان و آخر کار دلبری برگزیده‌ام که مپرس‌ آن‌چنان در هوای خاک درش‌ می‌رود آب دیده‌ام که مپرس‌ من به گوش خود از دهانش دوش‌ سخنانی شنیده‌ام که مپرس‌ سوی من لب چه می‌گزی که مگوی‌ لب لعلی گزیده‌ام که مپرس‌ بی‌تو در کلبهء گدایی خویش‌ رنج‌هایی کشیده‌ام که مپرس‌ همچو حافظ غریب در ره عشق‌ به مقامی رسیده‌امکه مپرس (به تصویر صفحه مراجعه شود) @دهخدا و دکتر محمد معین سراپا گوش بود و سر خویش حرکت می‌داد. گویی این غزل خواجهء عرفان،آیینهء تمام نمای‌ عمر او بود. دو روز بعد استاد دهخدا در همان اتاق چشم برجهان و جهانیان فرو بست."