خلاصه ماشینی:
"روابط ایران با کشورهای بلوک غرب یعنی اروپای غربی و استرالیا و ژاپن که از سالها پیش در همه زمینهها وسیع و دوستانه بود،در این سالهای اخیر باز هم توسعه پیدا کرد ولی جنبه تازهای که پیدا نمود جنبه مالی و سرمایهگذاری بود که ایران با امکاناتی که در اثر بالا رفتن قیمت نفت به دست آورده بود و با وضع رکورد اقتصادی در کشورهای صنعتی پیشرفته پیدا شده بود این اقدامات مالی و سرمایهگذاریها نیز به دستور مستقیم شاه از طرف وزیر دارایی و امور اقتصادی انجام میگرفت.
از آنچه در بالا تشریح گردید و نشان میدهد که شاه در روابطش با آمریکا از طرفی شخصا سفیر آمریکا را تنها میپذیرفت و با رئیس جمهوری مکاتبه مستقیم داشت و از طرف دیگر از سفیران ایران در واشنگتن گزارش مستقیم و بدون اطلاع وزارت امور خارجه میخواست و این که باز شخصا و تنها شخصیتهای آمریکایی را که به ایران میآمدند(سناتور،کنگرسمن،صاحبان صنایع،روزنامهنگاران برجسته و غیره)میپذیرفت میتوان نتیجه گرفت که میخواست اطلاعات وزارت امور خارجه درباره روابط ایران و آمریکا فقط در حدود روابط سیاسی رسمی باشد و اطلاعات مقامات نظامی در حدود روابط نظامی و اطلاعات وزارت دارایی و امور اقتصادی و سایر وزارتخانههای مالی و بازرگانی و فنی در حدود کارهای خودشان و تمام اطلاعات در اختیار وزارت امور خارجه نباشد مگر تا آن قدر که خودش در مواردی دستور دهد که وزارت خارجه را نیز مطلع کند."