داستان خارجی: در پاریس همراه با جورجت ادب و هنر

"همین‌طور که داستان‌های‌ کوتاه او را ویرایش می‌کنی،نامه‌هایت را از اصطلاحات مخصوص خودت پر می‌کنی،این‌ اواخر جدیدترین شعرهای او را به نام«ده‌ سیاه»برایم فرستادی در ضمن نظر خود را در مورد این اثر قدرتمند گفتی که با قدرت‌ تمام در ذهن شنونده یادآور سیاهی است‌ که اولین به‌هم‌ریخته‌گی در آن زاده شد و سایه‌هایش آن سوی هر نوری در انتظار نشست. من شعر ده سیاه را از کیفم درمی‌آورم تو به‌ آهنگ آهسته و غیر صمیمانه،شعر تاکید می‌کنی‌ و اینکه هیچ ارزش ادبی ندارد با توجه به این‌که‌ همسر محبوب کورتازار اندکی پیش جان سپرده‌ است و خودش حال خوبی نداشت. مثل دست دراز کردن برای گرفتن یک دستمال‌ کاغذی من به سیاهی کورتازار فکر می‌کنم در حالی که جهان تحول و تاریخ درد و زیبایی و حتی آشفته‌گی به صفر می‌رسند. تردید دارم که تو را دفن کرده باشند شاید خانواده‌ات خاکستر تو را پراکنده‌اند باد فرونشسته کمی ملایم‌تر شده است روسریم را برمی‌دارم گوشواره‌هایم را لمس می‌کنم روسری‌ را به دور دسته کیفم می‌بندم."