کارمند - مجله بخارا ادب و هنر

"دوشنبه صبح، من شاعری کارمندم که میان دو عقربه‌ی تیز ساعت قطعه قطعه می‌گردد به ثانیه‌های تکرار و فرو می‌خورد واپسین ذره‌ی حیاتش را در مکعب شش‌های سیمانی. دوشنبه صبح، من شاعری کارمندم که از ارتفاع ریسمان طلایی بوروکراسی ماهرانه حلق‌آویز می‌گردد در دخمه‌ای کوچک تسلیم، شاعری که شعرهایش را چو کدازه‌های سرخ آهن مهر می‌زند بر پوست برهنه‌ی سکوت."